Prolog

lata 1963-1980

Urodzenie się w szlacheckiej rodzinie równało się z oddaniem swojego życia w czyjeś ręce. Jeśli wychowywano cię w jednej z nich, dobrze wiedziałeś, że prędzej czy później będziesz musiał pogodzić się z brakiem wolnej woli. Zazwyczaj był to wiek ośmiu lat. Czystokrwiste dzieci, bo tak mówiono na nas w towarzystwie, były wtedy wprowadzane w życie swojej rodziny, mogły brać udział w uroczystych obiadach i galach. Ja straciłam kontrolę nad własnym dużo wcześniej.

Od dziecka powtarzano mi, że nie urodziłam się bez powodu. Moja egzystencja miała jakiś większy, nieznany cel, który musiał się dopełnić. Wpajano mi wartości, które powinnam cenić i zachowania, jakie powinnam przejawiać, decydowano o każdym postawionym przeze mnie kroku.

Wychowywały mnie służki. Przez kilka pierwszych lat żyłam jak w niebie. Nie szczędzono mi dziecięcych rozkoszy. W końcu urocze szkraby były wizytówką każdego szanującego się rodu. Dopiero w wieku pięciu lat postawiono mnie przed faktem dokonanym – miałam żyć według tego, co wybrali dla mnie rodzice.

Wiele czasu zajęło przekształcenie dziecięcego umysłu, przyzwyczajonego do gier i zabaw, na tyle, bym zachowywała się tak, jak na członka mojego rodu przystało. Uczono mnie manier i zasad, a wszystko po to, by każde przewinienie srogo karać. Mimo to nie uważałam dzieciństwa za przykre. Do końca kochałam swoją rodzinę, nawet jeśli moje życie przeplecione było cierpieniem. Może dlatego, że innego nie znałam.

W wieku ośmiu lat zabrano mnie na pierwszy uroczysty obiad. Do tej pory przebywałam głównie w dworku, w którym się wychowałam, czas spędzając na prywatnych lekcjach i zabawach z moją starszą siostrą i trójką kuzynów. Przygotowywano mnie na to wydarzenie bardzo długo, starając się, bym nie przyniosła hańby swojej rodzinie. Ophelie przeżyła to trzy lata wcześniej. W duchu zawsze dziękowałam Bogu za to, że była tak blisko. Bez niej prawdopodobnie nie dałabym rady. To ona wprowadziła mnie w świat obcych zasad, starając się, bym zawsze stąpała z podniesioną głową.

Moja siostra nie mogła mnie jednak uchronić przed wszystkim. W wieku dziesięciu lat przez własną nieuwagę zwierzyłam się nowo poznanej dziewczynie z czegoś, co powinno pozostać w rodzinnym gronie. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z powagi jednej, drobnej informacji. Właśnie wtedy zmuszono mnie do złożenia mojej pierwszej przysięgi wieczystej.

Wyobraźcie sobie panikę dziesięcioletniego dziecka, które przysięga żyć wedle przyjętych zasad i zachowywać tajemnice rodziny tylko dla siebie. A potem wyobraźcie sobie jego panikę, kiedy dowiaduje się, że jeśli ją złamie, umrze.

Krótko potem przenieśliśmy się do jednej z naszych letnich posiadłości w Anglii, pozostawiając za sobą rodzinną Francję. Kiedy przekroczyłam wiek jedenastu lat stanęłam przed nowym wyzwaniem – miałam uczyć się w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Po pewnym czasie wspomnienia z tamtego okresu zatarły się, chociaż nigdy nie byłam pewna, czy zrobiły to samoistnie. W końcu nie wiedziałam już, czy bardziej bałam się tego, że będę z dala od rodziny, czy tego, co zostało mi powierzone. Każdy sekret, rodowa tajemnica i szereg nowych zasad nabawiały mnie ataków paniki, które musiałam ukrywać. Wiedziała o nich jedynie Céleste, moja opiekunka. 

Ale najbardziej przerażało mnie pierwsze zadanie, które zostało mi powierzone.

Masz zostać przydzielona do Slytherinu. Nieważne, które cechy posiadasz ani co sądzi ta Tiara. Slytherin. Przepowiednia mówi o Slytherinie, a ty musisz zostać przydzielona do Slytherinu.

O przepowiedni słyszałam wtedy bardzo dużo. Była to jedna z tych nowych rzeczy, o której wolno mi było wiedzieć. Chociaż podano mi tylko strzępek informacji, byłam pewna jednego – to, do czego przygotowywano mnie całe życie, właśnie się zaczynało. A mi nie wolno było zawieźć.

Pamiętam ten dzień jak dziś. W głowie powtarzałam sobie wszystko to, co musiałam pamiętać. Recytowałam każdą zasadę i informacje gromadzone tam przez ostatnich jedenaście lat. Na peronie byliśmy tylko ja, Ophelie i rodzice. Ojciec, ubrany w czarną szatę i matka, w srebrzystej sukience. Moja siostra przytuliła mnie mocno po raz ostatni, a potem, ledwo powstrzymując łzy, odsunęła się na bok. Wracała do Francji, do Beauxbatons. Pamiętam, jak po raz pierwszy w życiu zalała mnie gorzka fala zazdrości. Ophelie mogła wrócić do domu, a mnie hodowano jak psa.

Matka ucałowała mnie delikatnie w czoło, a ojciec położył na moim ramieniu prawą rękę, po czym szepnął mi do ucha słowa, których nigdy nie zapomnę: "Pamiętaj skąd jesteś".

Wsiadając do pociągu, wiedziałam, że całe moje życie uległo właśnie diametralnej zmianie. Zostawiałam za sobą tę delikatną i uśmiechniętą dziewczynkę, którą byłam, przynajmniej do czasu, aż znów wrócę do domu. Nie do naszej posiadłości w Hamptons. Do dworku w Montreuil położonego pod Paryżem, w którym od tamtej pory gościłam tylko raz w roku.

Przepełniała mnie tak wielka wściekłość, że nawet nie zwróciłam uwagi na samotną podróż. Chciałam w końcu stanąć twarzą w twarz z tym, co odebrało mi całą radość tamtych lat. A utożsamiałam to z Tiarą Przydziału.

Nigdy w całym swoim dalszym życiu nie słyszałam o sytuacji, w którym nie odezwała się ona ani słowem. Każdy opowiadał o dialogach szeptanych do ucha albo głośnych sprzeczkach. Ja zapamiętałam jedno – kiedy Tiara opadła na moją głowę, zapanowała głucha cisza. Słyszałam jedynie łomot mojego serca, ale po raz pierwszy nie czułam strachu, raczej mobilizację. W końcu Tiara szepnęła tylko jedno słowo, którym złamała całą moją pewność w postanowieniu. Szkoda. Na trzęsących się nogach zbiegałam ze schodków, kiedy po całej sali rozniosło się głośne „Slytherin!”, a jednak nie mogłam pozbyć się uczucia smutku, jakie wywołało we mnie jedno, na pozór nic nie znaczące słowo. Szkoda. Tiara miała rację. Powinna mnie żałować, w końcu zaprzedałam duszę diabłu.

Kolejne sześć lat były latami nauki i pracy. Początkowo rodzice zjawiali się w zamku raz w tygodniu, a z czasem coraz rzadziej. Chociaż wiedziałam, że w głębi serca mnie kochali, odkąd pamiętam kłuło mnie uczucie zdrady. Czułam się tak, jakby robili to tylko po to, żeby kontrolować, czy dotrzymuję złożonych obietnic. Na każde święta wracałam do Mountreuil, a w wakacje do Hamptons. Wykonywałam każde zadanie, żyłam według ściśle określonych zasad.

Stałam się Ślizgonką. W końcu to mi kazano. Wkraść się w łaski Domu Węża. Nie spodziewałam się tylko tego, co miało dopiero nadejść.

W moje siedemnaste urodziny w końcu pozwolono mi dowiedzieć się prawdy. Według tradycji zostałam wtedy wprowadzona w życie mojego rodu, a każda tajemnica miała stanąć przede mną otworem. Miałam poznać jeden jedyny cel.

I poznałam. Było nim doprowadzenie do upadku Czarnego Pana.

Rok później cały ślad po moim istnieniu zniknął z powierzchni Ziemi. Nie zachowały się żadne zapiski, zdjęcia czy wspomnienia, świadczące o tym, że kiedykolwiek istniał ktoś taki jak ja.

Zniknął każdy dowód, oprócz mojego słowa. Głupiego nazywam się Yvesanne Marie Rieux i oto moja historia.

No i wracam z czymś nowym. Jeśli mam być szczera, jednocześnie boję się i czuje ekscytacje. Z jednej strony od dwóch lat nie wzięłam się za nic poważniejszego oprócz Stop Dreaming, a z drugiej zapomniałam już, ile radości daje publikacja czegoś nowego.

Historia Yve kołatała się w mojej głowie już rok. Powstała przypadkiem i strasznie się na nią nakręciłam – wymyśliłam wątki, napisałam początek, chciałam zrobić Wam niespodziankę i w przerwie od publikacji SD publikować POŚ. Oryginalnie opowiadanie miało liczyć sobie tylko 12 rozdziałów, które ukazywałyby się co tydzień. Jak mówiłam, minął jednak rok od tamtego czasu. Łatwo stwierdzić, że mi się nie udało. Ostatnio na nowo wróciłam do tej historii z zamiarem dokończenia jej i publikowania – ponownie – w przerwie od SD. Ale powstało tylko kilka rozdziałów.

Dlatego zmieniłam troszkę założenia, przede wszystkim rozbijając długaśne rozdziały na wiele mniejszych. Zmianie uległ również czas publikacji – patrząc na to, że historia ma być krótka, nie boję się, że popsuje mi to szyki z SD, jednakże wciąż nie mogę pozwolić sobie na pisanie. Pierwszy rozdział powinien ukazać się na przełomie marca i kwietnia, a później zobaczymy jak to się potoczy.

A prolog to taka moja niespodzianka z okazji drugiej rocznicy Stop Dreaming. I mam nadzieję, że Wam się podoba :)