1. Rieux Édifice

Grudzień 1980

Od zawsze nienawidziłam świstoklików. Sprawiały, że ostatnio zjedzony posiłek podchodził mi do gardła, nie wspominając już o twardym lądowaniu. I tym razem, mało brakowało, a znalazłabym się w wielkiej zaspie – w ostatniej sekundzie złapałam się kufra. Cicho westchnęłam i odgarnęłam z oczu jasne włosy. Nienawidziłam zimy. A może tak naprawdę nienawidziłam uczucia żalu, ponieważ był to jedyny okres, kiedy naprawdę mogłam wrócić do domu? Szybkim ruchem poprawiłam stalowy płaszcz, strzepując z niego płatki śniegu, złapałam rączkę kufra i zostawiając za sobą kwiecistą chustę, dzięki której tam przybyłam, ruszyłam w stronę kamiennej ścieżki.

Rieux Édifice wyglądał oszałamiająco. Przy idealnie białych ścianach dworu, śnieg wydawał się szary. Bogato zdobione balkony były odśnieżone, a stojące na kolumnach gargulce utrzymane w perfekcyjnym stanie. Nawet ogrody, choć pokryte grubą warstwą puchu, zapierały dech w piersiach i myślę, że lodowe rzeźby wielkości pociągu miały w tym spory udział. Wysoki, przycięty co do listka żywopłot otoczył mnie z dwóch stron, kiedy minęłam ręcznie kutą, czarną bramę pokrytą rzeźbami pawi.

Zdążyłam dostać już niezłej zadyszki, więc z ulgą powitałam widok podwójnych, dębowych wrót. Uniosłam drżącą rękę w białej rękawiczce i zapukałam trzy razy. Kilka sekund później drzwi uchyliły się i stanęła w nich niska, na oko dwudziestokilkuletnia dziewczyna. 

– Panienko Yvesanne! – zawołała, uśmiechając się, a tym samym uwydatniając dołeczki w policzkach. Jej kręcone, czarne włosy zawirowały w podmuchu wiatru, kiedy otworzyła drzwi szerzej i złapała mój kufer.

– Witaj, Blanche – odpowiedziałam, odwzajemniając uśmiech.

– Niech panienka wejdzie, z pewnością panienka zmarzła! Zaraz zaparzę herbatę. Pani matka oczekuje już panienki w salonie.

– Dziękuję. – Przestąpiłam próg i odetchnęłam, kiedy ciepło rozeszło się przyjemnie po moim ciele. Hol wydawał się dwa razy większy, niż wtedy, kiedy byłam tu po raz ostatni. Wysoki skłon upstrzony był płaskorzeźbami i malowidłami, które wydłużały go optycznie. Po prawej stronie znajdowało się wejście do segmentu kuchennego i skrzydło, w którym mieszkała pomoc domowa, drzwi na lewo prowadziły natomiast do salonu. Przede mną wznosiły się wykonane z białego kamienia schody, które prowadziły na wyższe kondygnacje, między innymi do pokoi sypialnianych. W drzwiach obok nich pojawił się Maurice, który skłonił mi się z ciepłym uśmiechem i zabrał mój kufer. Powoli ściągnęłam rękawiczki i schowałam je do kieszeni płaszcza, pocierając dłońmi o siebie, kiedy dziewczyna pomogła mi zmienić buty. Chwilę później pozwoliłam Blanche ściągnąć mój płaszcz, poprawiłam granatową suknię i rzucając szybkie spojrzenie na swoje odbicie, by się upewnić, że nie wyglądam jak ostatnia porażka, ruszyłam w stronę salonu, mijając dębowe komody i wysokie wazony z kwiatami w progu.

Pomieszczenie, do którego weszłam utrzymane było w odcieniach bieli i błękitu. Na przeciwległej ścianie znajdował się wysoki, kamienny kominek, w którym trzaskał ogień. Po prawej stronie widniało wejście do zimowego ogrodu, oraz na werandę, która z powodu pory roku była zamknięta i pokryta śniegiem. Dalej znajdowało się podwyższenie, na którym stała olbrzymia, samotna harfa, która wygrywała cicho jedną z ulubionych symfonii mojego ojca. Po lewej stronie umiejscowione były wysokie biblioteczki i półki, wypełnione najróżniejszymi przyrządami, oraz wejście do gabinetu, po środku zaś stały dwie, długie sofy z jedwabnymi poduszkami, na których siedziały trzy kobiety, pogrążone w rozmowie. Na stoliku obok stały porcelanowe filiżanki i dzbanek z herbatą, a na talerzyku leżało kilka herbatników. Kiedy weszłam wszystkie jednocześnie spojrzały w moim kierunku i uśmiechnęły się szeroko.

– Yvesanne – powiedziała ta, siedząca najbliżej. Miała na sobie karmazynową suknię, która podkreślała jej ciemne oczy. Uśmiechnęła się, kiedy ruszyłam w jej stronę.

– Mamo – odpowiedziałam, a kobieta, przytuliła mnie mocno. Długie, jasne włosy spięła w wytwornego koka, który zadrżał, kiedy odchyliła się do tyłu.

– Wyrosłaś – mruknęła z błyskiem w oku, a ja zaśmiałam się pod nosem.

– Tak to jest, kiedy nie widzi się dzieci przez tyle czasu, Edith. A mówiłam, żeby zapewnić jej naukę w domu, byłaby przynajmniej blisko rodziny! – zawołała kobieta siedząca na przeciwko. Była kilka lat starsza, a jej niegdyś ciemne włosy delikatnie przyprószyła siwizna. Miała na sobie czarną suknię z gorsetem, a na ramionach zielony szal – dokładnie w takim samym odcieniu jak jej oczy. 

– Bredzisz, Chantal – mruknęła moja mama, a jej towarzyszka prychnęła.

– Ciociu, to nic strasznego, uczyć się samodzielności. Według mnie to wspaniale kształtuje charakter! – Dziewczyna, która wypowiedziała te słowa ubrana była w piękną, jasnofioletową suknię w białe wzory. Miała takie same, jasne włosy i błękitne oczy jak ja, a na jej ustach czaił się wesoły uśmiech. Chudymi dłońmi gładziła wielki brzuch, a kiedy zauważyła, że na nią spoglądam zaśmiała się cicho. – Witaj siostrzyczko.

– Ophelie – zawołałam podchodząc do niej i przytulając ją delikatnie. – Jak się czujesz?

– Wspaniale, nie rozumiem czemu wszyscy się o to pytają – mruknęła, przewracając oczami. – Jestem w ciąży, a nie, śmiertelnie chora.

– Ile to zostało do rozwiązania? – zaśmiałam się.

– Tylko trzy miesiące – powiedziała mama, a moja siostra uśmiechnęła się w jej kierunku.

– Dla mnie to aż trzy miesiące. Chciałabym, żeby Bijou i Anette były już z nami.

– Zmienisz zdanie, kiedy się urodzą – mruknęła mama, sięgając po filiżankę, a ciotka pokiwała zgodnie głową.

– Chodźmy stąd, Yve, chyba mam dość pogaduch na dzisiaj. O ile pomożesz ciężarnej siostrze, pójdę cię odprowadzić do pokoju.

– Z wielką przyjemnością – mruknęłam, a Ophelie zaśmiała się perliście, ujmując moją rękę i ruszając w stronę wyjścia.

– Mamo, ciociu.

– Gdzie Feliks? – spytałam, kiedy minęłyśmy próg.

– Pomaga w czymś ojcu, wiesz jaki potrafi być uparty. 

– Niestety. – Zdążyłam się przekonać o tym, kiedy zupełnie nie z własnej woli musiałam uczęszczać na lekcje łaciny. – Czemu jest tutaj tak cicho?

– No cóż, Irene i Pierre gdzieś wybyli, Baptiste jest teraz w mieście razem z Gilbertem, a Eleonore z Josephem mają przybyć dopiero wieczorem. 

– Mhm. To dobrze, będziemy miały więcej czasu dla siebie! Nawet nie wyobrażasz sobie jak się stęskniłam.

– Wiem, Yves, wiem. Ja za tobą też. Nawet nie wiesz, ile mam ci do opowiedzenia!

W akompaniamencie śmiechu mojej siostry, wspięłyśmy się po kamiennych schodach na wyższe piętro, by następnie skręcić w lewo i dojść korytarzem do samego końca. Ophelie pchnęła białe, rzeźbione drzwi, a ja uśmiechnęłam się szeroko na widok mojego ukochanego pokoju.

– Witaj w domu, Yve.

Przestąpiłam próg i rozejrzałam się po jasnym pomieszczeniu. Po kilku miesiącach dzielenia ciasnego dormitorium z czterema innymi dziewczynami, pokój wydawał się gigantyczny. Jasno szare ściany pokryte były półkami wypełnionymi księgami, a pod nogami chrzęścił biały, puchaty dywan. Na prawo od drzwi umiejscowiona była wielka szafa, pod którą stał mój kufer. W rogu znajdowały się drzwi do łazienki, a przy prostopadłej do wejścia ścianie stało wielkie biurko. Na przeciwko mnie można było dostrzec wielkie okno z balkonem i jasną toaletkę z wieloma małymi szufladkami. Po lewej zaś stronie znajdowało się piękne lustro oprawione w srebrną ramę, niska etażerka i kolejne okno, za którym znajdowało się wielkie łoże z białym baldachimem. Westchnęłam głośno i powoli podeszłam do niego, dotykając czubkami palców rzeźbionych kolumienek.

– Czekało na ciebie, zupełnie tak jak ja.

– Powiedz jeszcze, że tu spałaś, kiedy z tęsknoty nie mogłaś usnąć – zachichotałam, a moja siostra zamknęła drzwi i odwzajemniła śmiech.

– A żebyś wiedziała... Och, Yve – mruknęła przysiadając na szarej pościeli i spoglądając smutno na moją twarz. Jej dłoń powędrowała do mojej i pociągnęła mnie na miejsce obok siebie. – Jak się czujesz?

Kiedy pogładziła chłodnymi palcami skórę mojego policzka, poczułam się tak, jakby coś we mnie pękło. Zbyt długo wstrzymywałam łzy i kiedy w końcu mogły wypłynąć, nie mogłam ich powstrzymać. Ophelie przyciągnęła mnie do swojej piersi, głaskając delikatnie po głowie. W dzieciństwie zawsze płakałyśmy razem – kiedy jednej coś się działo, druga przychodziła dzielić z nią jej ból. Nie pamiętałam kiedy ostatnio tak naprawdę się rozkleiłam. Odkąd przysięgłam podjąć się swojego zadania, nie miałam w swoim życiu miejsca na chwile słabości. Ale ostatnie miesiące sprawiły, że, choć na chwilę, chciałabym zrezygnować. Gdybym tylko mogła, przemknęło mi przez myśl.

– Już w porządku – szepnęła Ophelie, gładząc mnie po włosach. – Ciii, wszystko będzie dobrze.

– Przepraszam, ja... Nie wiem co mnie napadło – wyjąkałam, prostując się. Moja siostra spoglądała na mnie uważnie, a jej prawa brew delikatnie drgała. Wiedziałam, że właśnie się nad czymś zastanawiała. Obie byłyśmy do siebie podobne jak dwie krople wody, nawet pomimo dzielącego nas wieku, a jednocześnie cholernie przewidywalne.

– Yves, powiedz mi proszę, co się dzieje...

– Wiesz, że nie mogę – wyszeptałam, spoglądając na swoje ręce. Jej dłonie zacisnęły się na nich, uspokajająco gładząc ich wierzch. Obie miałyśmy strasznie bladą skórę.

– To jakiś absurd! Masz tylko siedemnaście lat. Yvesanne, jesteś jeszcze taka młoda. Co dziecko może zdziałać, jakie zadanie można mu powierzyć – zaczęła Ophelie, a ja poczułam, jak obraz przed oczami delikatnie się rozmywa. Dwie cienkie linie sunęły po moim przedramieniu, przypominając mi o swojej obecności.

– Przestań, proszę, wiesz, że nie mogę... 

Odsunęłam się, próbując uspokoić oddech. Pokój zaczął delikatnie wirować, a głos Ophelie rozmywać się. Dziewczyna złapała mnie za ramiona i pochyliła w dół, uspokajająco gładząc po plecach. Zaczęłam tracić poczucie czasu, a po moich policzkach toczyły się perliste łzy. Nie miałam pojęcia ile długich minut minęło, ale kiedy w końcu udało mi się uspokoić, Ophelie zmartwiona ujęła moją twarz w dłonie i przetarła kciukami mokrą skórę. 

– Mówiłaś, że twoje ataki paniki się skończyły – wyszeptała, a ja pokiwałam głową.

– Dawno żadnego nie miałam.

Skłamałam. Nie potrafiłam powiedzieć jej, że ostatnio zdarzały się coraz częściej. Widziałam niepokój w jej oczach, nawet, jeśli tym razem udało mi się opanować się, zanim atak objął całe moje ciało. Nie mogłam jej denerwować, nie teraz, kiedy była w ciąży. Miała ważniejsze problemy na głowie. A ja znałam powód swojej paniki.

Im więcej czasu mijało od złożenia przysięgi wieczystej, tym bardziej  ją odczuwałam. Z dnia na dzień musiałam kontrolować się coraz bardziej i uważać, by nie złamać zasad, na jakie się zgodziłam. Nikt nie mógł o niczym wiedzieć. Nawet rozmowa na tematy z tym powiązane była zakazana. A złote pręgi na moich nadgarstkach przypominały mi o tym za każdym razem, kiedy wydawało mi się, że udało mi się znaleźć chwilę odpoczynku.

– Hej – mruknęła Ophelie, łapiąc mnie za podbródek i zmuszając do spojrzenia w jej oczy. – Martwię się o ciebie.

– Niepotrzebnie – odpowiedziałam bez przekonania.

– Ach, Yve – westchnęła cicho, kręcąc głową. Uśmiechnęłam się delikatnie i spojrzałam w lustro naprzeciwko nas. Byłyśmy tak uderzająco do siebie podobne, że równie dobrze mogłybyśmy uchodzić za bliźniaczki. Obie miałyśmy bardzo jasne włosy i migoczące błękitne oczy, nawet jeśli teraz moje były zaczerwienione, a powieki wokół opuchnięte. Te same blade usta, szpiczaste nosy i ciągle zarumienione policzki pokryte drobnymi piegami. Więc czemu to ja zostałam wybrana? 

– Zostawię cię już. – Moje rozmyślenia przerwała Ophelie, która podniosła się powoli z łóżka i z uśmiechem potarmosiła mi włosy.

– Hej!

– Lepiej przyszykuj się do obiadu. Mamy dzisiaj gości.

Westchnęłam cicho, odprowadzając wzrokiem siostrę do drzwi. Nie ma to jak w domu.

– Panienko Yvesanne!

Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Przymknęłam delikatnie oczy i westchnęłam.

– Możesz wejść, Blanche.

Do pomieszczenia wpadła jasna smuga światła od świecy trzymanej przez służkę. Dziewczyna rozejrzała się, a potem kręcąc głową odstawiła ją na umywalce i sięgnęła po więcej.

– Nie powinna panienka kąpać się w takich ciemnościach.

– Przecież zapaliłam jedną na szafce.

– To za mało, panienka powinna zawołać mnie, albo Hestię, żebyśmy pomogły panience przygotować kąpiel – powiedziała, rozkładając świece w różnych częściach pomieszczenia. Kiedy skończyła, łazienkę rozświetlił ciepły blask płomieni. – Pani matka oczekuje panienki w salonie za pół godziny. 

– Dziękuję, Blanche – mruknęłam, a dziewczyna podniosła z kosza czysty ręcznik, po czym podała mi dłoń i pomogła wstać z ciemnej wanny wypełnionej gorącą wodą. Wokół roznosił się zapach olejku różanego i bzu. Podczas kiedy służka pomagała mi się wytrzeć, przyglądałam się jej twarzy. Miała cudowne, pełne usta i okrągłe policzki. W jej brązowych oczach odbijało się światło świec, grając barwami na jej krótkich, czarnych i kręconych włosach. Blanche była niska, ale bardzo rezolutna. Pracowała w dworku odkąd pamiętałam, a zaczynała jeszcze jako bardzo młoda dziewczyna. Rodzice szukali wtedy służki dla swojej drugiej córki, która powoli przestawała być dzieckiem.

– Panienka pozwoli – powiedziała cicho, prowadząc mnie bliżej lustra. Teraz mogłam dokładniej przyjrzeć się swojemu odbiciu. Woda kapała z końcówek moich włosów, tocząc lśniące ścieżki po moim nagim ciele. Blanche ujęła jasne pukle i spięła je bursztynową spinką na czubku głowy, po czym delikatnie zaczęła nacierać moją skórę różanym olejkiem. Kiedy skończyła pozwoliłam jej poprowadzić się do szafy, na której wisiała piękna burgundowa suknia. Kobieta pomogła mi założyć bieliznę i halkę, po czym zabrała się za sznurowanie gorsetu. Tego właśnie chyba najmniej mi brakowało. Przyzwyczaiłam się już do luźnych mundurków i powrót do ciasnych sukien był po prostu ciężki. Kiedy Blanche skończyła, przysiadłam przy toaletce, pozwalając jej rozczesać swoje włosy. Dopiero wtedy przyjrzałam się sukni. Dekolt został obszyty srebrną nicią, a rękawy skrócone zaraz za łokciami. 

– Jest piękna – szepnęłam, na co dziewczyna pokiwała z uśmiechem.

– Pan ojciec kupił ją panience specjalnie na tę okazję.

– Tę okazję? – spytałam, jednak zanim Blanche zdążyła odpowiedzieć, drzwi z hukiem otworzyły się, a do pokoju wpadła młoda, roześmiana osóbka.

– Yve! – krzyknęła, a ja odwróciłam się, czując, jak na moją twarz wypływa szeroki uśmiech.

– Audrey! 

Dziewczyna ubrana była w piękną, granatową suknię, a jej długie, brązowe włosy spływały falami po jej plecach. Kilka kosmyków opadło niesfornie na ramiona, dodając jej uroku. Jej roziskrzone, zielone oczy wpatrywały się we mnie radośnie, a na wąskich ustach malował się najszerszy uśmiech na świecie. Zanim zdążyłam ją powstrzymać rzuciła się na mnie i zamknęła w mocnym uścisku.

– D–dusisz mnie – wyjąkałam, a dziewczyna zaśmiała się głośno.

– Yvesanne Rieux, nawet nie wiesz jak za tobą tęskniłam!

Audrey puściła mnie i odsunęła się na odległość wyciągniętej ręki. W jej oczach migotała czysta radość. Spojrzałam na nią surowo, na co dziewczyna wzniosła oczy do góry. 

– Blanche, możesz zostawić nas same, dam sobie radę – powiedziałam, a służka skinęła głową i szybko opuściła pokój.

– W ogóle się nie zmieniłaś – zachichotała moja przyjaciółka, rzucając się na łóżko.

– Ty również – mruknęłam, spoglądając na nią pobłażliwie, po czym odwróciłam się przodem do toaletki i złapałam szczotkę.

– Jak było w tej zapchanej dziurze, czytaj, Anglii? 

– Audrey!

– No co – rzuciła nastolatka, wydymając wargę do przodu. – Bez ciebie Mountreuil nie jest takie samo! Irene i Pierre też tęsknili. I Baptiste. Wszystkim nam cię strasznie brakowało.

– Mi was też – westchnęłam cicho, skręcając kilka kosmyków i spinając je srebrną klamerką z tyłu głowy. Audrey podeszła do mnie i trzepnęła mnie w rękę, po czym dobrała jeszcze kilka i zaczęła splatać je w małego warkocza, którego potem owinęła naokoło i włożyła pod klamrę. – Skoro już o nich mowa, gdzie wszyscy?

– Większość czeka na dole. Baptiste i Feliks mają wrócić z twoim ojcem, czekamy jeszcze tylko na nich.

Baptiste był moim kuzynem. Został adoptowany przez ciotkę Chantal, kiedy jego rodzice zmarli podczas epidemii suchot. Jego starszy brat, Feliks, pobierał wtedy nauki u niemieckiego profesora magii i magomedyctwa. Kiedy po dwóch latach wrócił do Francji, został przedstawiony naszej rodzinie jako podopieczny ciotki, która przyjęła go pod swój dach. Chantal była wdową z dwójką własnych dzieci, jednak zawsze uważała, że ich dworek jest zbyt duży na ich trójkę, dlatego często przyjmowała pod swoje skrzydła okoliczne sieroty. Właśnie tak Feliks poznał Ophelie i zakochał się w niej do szaleństwa. Czasami zazdrościłam mojej siostrze tak cudownego męża. Według tradycji naszej rodziny, każda kobieta z rodu Rieux musiała wyjść za mąż w wieku siedemnastu lat. Ophelie poznała Feliksa miesiąc przed swoimi osiemnastymi urodzinami, kiedy rodzice ogłosili jej zaręczyny z Baronem Towerem. Nigdy w całej historii naszej rodziny tak długo nie odwlekano ślubu. Odbył się on w przeddzień jej urodzin, a mojej siostrze pozwolono poślubić Feliksa, który, choć zamieszkiwał w posiadłości ciotki Chantal, był spadkobiercą majątku swoich rodziców. Według testamentu miał być on mu przekazany, gdy ten poślubi szlachciankę. Tydzień później oboje zamieszkali w małym pałacyku na obrzeżach Paryża.

– Skończone! Nad czym się tak zadumałaś, hm?

– Nad niczym ważnym. Idziemy? – spytałam, wstając, a dziewczyna skinęła głową i zaklaskała w dłonie.

– Och, uwielbiam przyjęcia wydawane w Rieux Édifice! 

– Audrey – zgromiłam ją, poprawiając sukienkę i kierując się do wyjścia.

– Przepraszam panią bardzo, już zapomniałam, że według Yvesanne Marie Rieux należy zachowywać się dostojnie i z należytą godnością.

– Och, przymknij się – zachichotałam, dając jej kuksańca, a potem wybiegając na korytarz w akompaniamencie jej gromkiego śmiechu. 

Ściany w tej części domu były pomalowane na biało, ze złoto–kremowymi zdobieniami. W pozłacanych ramach wisiały rozmaite obrazy, a przy barierce stały wielkie, ręcznie malowane donice z bukietami białych pelargonii. Powoli podeszłam do schodów i oparłam się o balustradę, a Audrey wychyliła się, machając wesoło do kogoś na dole.

– Yvesanne! – Rozległ się głośny krzyk. Rozglądnęłam w poszukiwaniu właściciela głosu, aż dostrzegłam małą postać Josepha, który był trzymany na rękach przez Eleonore. Kobieta uśmiechnęła się do mnie radośnie, a ja ruszyłam schodami w dół.

– Jo – zawołałam, kiedy chłopiec podbiegł do mnie i wtulił się w dół mojej sukni. Pogłaskałam go po blond włosach i zaśmiałam się cicho, kiedy spojrzał na mnie uradowany.

– W końcu wróciłaś!

– Yvesanne – powiedziała towarzyszka chłopczyka, a ja skłoniłam się delikatnie. Eleonore Moliére była przyjaciółką mojej matki i częstym bywalcem na kolacjach.

– No wreszcie!

Odwróciłam się i uśmiechnęłam w stronę dwójki moich kuzynów. Pierre opierał się nonszalancko o wejście do salonu, a jego czarne kręcone włosy opadały mu na brązowe oczy. Jego młodsza o dwa lata siostra, Irene, wyłoniła się zza niego roześmiana i objęła mnie delikatnie. Była posiadaczką takich samych, kruczoczarnych, kręconych włosów, choć jej sięgały ramion. Jedynie oczy miała inne – zielone, po matce. 

– Yves, w końcu. Merlinie, jak ja cię dawno nie widziałam.

– Ja ciebie też, Irene – zaśmiałam się, odwzajemniając uścisk. – Co u was?

– No wiesz – mruknął Pierre, podchodząc i całując mnie w policzek. – Starzejemy się z każdą sekundą.

– Mój brat i to jego poczucie humoru – westchnęła dziewczyna, rzucając mu głupie spojrzenie.

– Chodźcie, wszyscy już czekają.

Obejrzałam się i pokiwałam głową w kierunku Ophelie, która stała w progu jadalni, po czym ruszyłam za nią, prowadząc Josepha za rękę. Znałam go od urodzenia, a on sam traktował mnie jak siostrę. Bardzo żałowałam, że nie mogłam widywać go częściej.

Wspomniane pomieszczenie urządzone było w barwach zieleni. Pozłacane tapety migotały delikatnie w blasku świec, a przy mahoniowym stole siedziało kilka osób. Dygnęłam, spuszczając głowę w dół, a zaraz potem Ophelie pociągnęła mnie w stronę Feliksa, który ucałował mnie w oba policzki.

– Tak dobrze cię widzieć, Yve – powiedział, a ja uśmiechnęłam się szeroko.

– Ciebie też, Lacroix. 

– Chodź, zajęliśmy ci miejsce obok nas.

– Pozwólcie najpierw jej się przywitać – zrugała go moja matka i nie czekając na odpowiedź, poprowadziła mnie dalej. Ophelie złapała Josepha za rękę i pociągnęła go w stronę jego rodzicielki, upewniając się, że chłopiec nie pobiegnie za nami. – Yvesanne, to Ezra Ruswell i Jack Spencer. Pan Spencer jest dyrektorem londyńskiej filii Borgina i Burkesa, natomiast pan Ruswell urzędnikiem pracującym w Ministerstwie Magii.

– Miło mi panów poznać – powiedziałam spokojnie, wyciągając w ich kierunku prawą dłoń, którą oboje ucałowali. To tylko kolejna gra, Yve. Gra pozorów.

– Nam również – zapewnił mnie jeden z nich. Ubrany był w granatowy, prążkowany garnitur, który ledwo co opinał gruby brzuch. Przyjrzałam się krytycznie łysemu czubkowi jego głowy i uśmiechnęłam się sztucznie. Jego towarzysz zacisnął usta i uniósł brwi, próbując powstrzymać chichot, a potem spojrzał na mnie zaciekawiony. Był bardzo wysoki i szeroki w barkach. Miał na sobie czarną szatę, a w ręce trzymał takiego samego koloru tiarę, jakby dopiero co przybył. Jego wąskie usta ułożyły się w szerokim uśmiechu, a oczy zamigotały. Były przerażające – tak jasno błękitne, że przez moment miałam wrażenie, że wpatruję się w białka. Idealnie kontrastowały z kruczoczarnymi włosami, postawionymi do góry.

– Jack, dajmy dziewczynie przywitać się z rodziną – powiedział, na co to ja uniosłam brwi. Więc ten musiał mieć na imię Ezra.

– Tak, tak, masz rację, nie będziemy cię dłużej zatrzymywać. – Jego ostatnie słowa były skierowane  do mnie. Skinęłam delikatnie głową i ruszyłam dalej.

– A to kto? – szepnęła Audrey, a ja machnęłam ręką. 

– To... przedsiębiorcy. Znajomi ojca – mruknęłam, pocierając prawy nadgarstek. Moja przyjaciółka zmarszczyła brwi, jednak nie pozwoliłam jej kontynuować. Delikatne linie na moim przedramieniu potarły moją skórę. – Lepiej powiedz mi kim jest ten młody mężczyzna.

– Och – zachichotała odwracając się i spoglądając na młodego chłopaka, który rozmawiał z naszymi ojcami. – To jest Zach. 

– Panie Gauthier – przywitałam się, na co ojciec mojej przyjaciółki uśmiechnął się zimno. Nigdy nie okazywał zbyt wielu uczuć.

– Witaj, Yvesanne. Tak miło cię widzieć. Poznałaś już Zacharego?

– Obawiam się, że nie miałam jeszcze przyjemności – odpowiedziałam. Chłopak stojący obok mojego ojca uśmiechnął się ciepło i skinął mi głową.

– Yvesanne. Audrey wiele mi o tobie opowiadała.

– Żałuję w takim razie, że mi o tobie tylko wspomniała. – Zach zachichotał, po czym ujął moją dłoń i złożył na niej delikatny pocałunek, cały czas obserwując moją twarz. Na oko nie był dużo starszy od nas, mógł mieć dwadzieścia parę lat. Był właścicielem beznamiętnych, brązowych oczu i krótko ściętych, przygładzonych blond włosów. Audrey zachichotała cicho i przytuliła się do niego, a on objął ją w pasie i pocałował w czoło.

– Myślę, że zdążyliśmy się już napatrzeć na siebie. Siadajmy do stołu – rozległ się donośny, kobiecy głos. Wszyscy odwróciliśmy się w stronę stołu, przy którym stała moja ciotka. 

– Chanatal – mruknęła moja matka, a kobieta pokręciła głową.

– Powiedziałam coś nie tak?

– Nie, mamo, masz całkowitą rację. – Pierre uśmiechnął się i ucałował ją w policzek, a ta mruknęła coś pod nosem, nieudolnie ukrywając błogi uśmiech. 

Powoli ruszyłam na miejsce obok Feliksa i Ophelie. Obok nas usiedli Audrey wraz z Zacharym, rodzice dziewczyny, dwójka gości z Londynu, moi rodzice, następnie ciotka Chantal, Eleonore z Josephem, a w końcu trójka mojego kuzynostwa – Pierre, Irene i Baptiste, który posłał mi buziaka w powietrzu. Zgodnie z tradycją przed zaczęciem posiłku wszyscy złapali się za ręce i z pochylonymi głowami podziękowali za posiłek. Chwilę później służba postawiła na stole trzy wazony z zupą.

Nigdy nie lubiłam uroczystych spotkań. Byłam do nich przyzwyczajona od dziecka, jednak nie zmieniało to faktu, że zwyczajnie mnie nudziły. Oczywiście musiałam zachować pozory idealnej córki, siedzieć sztywno i wiedzieć który widelczyk do czego służy, ale w głębi duszy odliczałam sekundy do powrotu do pokoju. Wyrobiłam w sobie nawet taki mechanizm – wyobrażanie zegara, którego nieustannie zmieniające się liczby w jakiś sposób mnie uspokajały. Mogłam kontrolować otaczający mnie świat bez mrugnięcia okiem, co w tym wypadku było dla mnie zbawieniem – nie byłam pewna, czy w ogromie tego co widziałam przez ostatnie kilkanaście lat, byłabym w stanie przejść nad tym wszystkim do porządku dziennego, gdybym przeżywała to całą sobą. 

– Więc kim właściwie jest Zachary? Nie pochwaliłeś się nowym kandydatem dla córki, Teodorze – zaczęła moja matka, kiedy każdy zajął się swoim obiadem. 

– Och, droga Edith, chciałem zostawić to w interesie Audrey. Z resztą, nie chciałem zapeszać – dodał mężczyzna, sięgając po kielich z winem.

– Zapeszać czego? – spytała Irene, pochylając się do przodu i szczerząc się szeroko. Jej matka zgromiła ją wzrokiem, jednak dziewczyna nie przejęła się tym zbytnio.

– Audrey? 

– Zach się oświadczył! – zawołała zachwycona dziewczyna, ujmując go pod ramię. – Za miesiąc wychodzę za mąż! 

Zaskoczona obróciłam się i spojrzałam na przyjaciółkę. Wszyscy zaczęli gratulować dziewczynie, a ja przyglądałam się temu z dystansem. 

– Czemu nic nie powiedziałaś? – spytałam, kiedy po podaniu deseru wszyscy mężczyźni udali się do biura ojca w celu omówienia interesów. Zach, Feliks i Pierre zniknęli zaraz po nich, wprawdopodobnie mając w planach odwiedzenie winnicy ojca. Tylko Baptiste nie poszedł z nimi – zabrał on Josepha i Irene do ogrodu. 

– Nie miałam kiedy – mruknęła dziewczyna, opierając się o witrynę z porcelanową zastawą.

– A kiedy przyszłaś do mojego pokoju?

– Yves, chyba nie masz mi tego za złe, prawda? 

– Nie, oczywiście, że nie – mruknęłam sucho. Audrey przyglądała mi się przez chwilę, a potem pokiwała głową. 

– Okej. W takim razie może jest coś, co chciałabyś wiedzieć? 

– Jest dla ciebie dobry? 

– Yves!

– Pytam poważnie.

– Tak, jest dobry.

– Ślub to poważna sprawa, Audrey. Jeśli nie jesteś czegoś pewna...

– O co ci chodzi, Yve? Nie cieszysz się moim szczęściem?

– Oczywiście, że się cieszę, po prostu martwię się o ciebie – mruknęłam, podchodząc do niej. Szatynka założyła włosy za ucho i uniosła brwi. – Nie chciałabym, żebyś zrobiła coś tylko dlatego, że ktoś ci kazał, a potem żałowała tego przez resztę życia.

Wiedziałam, że trafiłam w sedno. Dziewczyna zacisnęła wargi i pokręciła głową. Obie dobrze znałyśmy realia życia w zamożnym rodzie. Poddajesz się całkowicie, albo jesteś z niego wymazywana.

– Więc nie martw się – szepnęła. – Jestem pewna Zacha.

Audrey złapała mnie za rękę i ścisnęła ją mocno. Chociaż usilnie próbowała to ukryć, widziałam w jej oczach niepokój. Bała się. Chcieć bycia z ukochanym to jedno, ale zostanie czyjąś żoną i panią domu to druga, osobna sprawa. O wiele trudniejsza w realizacji i bardziej skomplikowana.

– Chodź – mruknęła Gauthier – wykorzystajmy to, że wróciłaś i spędźmy trochę czasu razem.

Dziewczyna pociągnęła mnie w stronę holu, a potem zajrzała do salonu. Z lekkim uśmiechem podeszłam do niej i zrobiłam to samo. – Mamo, zabieram Yvesanne na mały spacer.

– No nie wiem... – mruknęła Cosette, odkładając filiżankę na spodek. W blasku płomieni z kominka, jej twarz przybrała kolor dojrzałej wiśni.

– Och, daj im chwilę, Yves dopiero co wróciła i usłyszała, że Audrey się żeni! Na pewno mają dużo do nadrobienia – zawołała ciotka Chantal, puszczając nam oczko.

– Mamo? – spytałam, spoglądając na swoją rodzicielkę, która siedziała obok Ophelie i przyglądała się wszystkiemu z łagodnym uśmiechem.

– W porządku. Tylko wróćcie przed kolacją. Blanche! Przynieś im proszę płaszcze.

– Tak jest – odpowiedziała służka, a Audrey pisnęła wesoło, po czym pociągnęła mnie w stronę drzwi wejściowych. Zgromiłam ją wzrokiem, jednak dziewczyna zamiast się uspokoić zakręciła mną.

– Och, Yve, przez to bycie sztywną w szkole zapominasz, jak powinnaś zachowywać się w domu. Uśmiechnij się, mamy zimę, a Rieux Édifice pokryte śniegiem wygląda bajkowo!

Wzniosłam oczu ku sklepieniu i zachichotałam, na co Audrey zawiwatowała, omal nie wywracając biednej Blanche, podającej mi płaszcz. Podziękowałam jej i ubrałam czarne futro sięgające do ziemi, które ojciec kupił mi na zeszłe święta, a potem pozwoliłam zasznurować sobie wysokie buty na niskim obcasie. Uwielbiałam wracać do domu, ale życie w Hogwarcie przyzwyczaiło mnie już do tego, że muszę radzić sobie sama, więc widok klęczącej przede mną służki sprawiał, że czułam się trochę dziwnie i nieswojo. Audrey natomiast nie zwracała na to uwagi, pochłonięta zakładaniem rękawiczek na swoje drobne dłonie. 

– Gotowa? – spytała z uśmiechem, a kiedy pokiwałam głową jej oczy zabłyszczały wesoło. – Och, Yvesanne Rieux – dodała tak cicho, że tylko ja mogłam to usłyszeć – przysięgam na Boga, że wytarzam cię dzisiaj w śniegu, a jak już z tobą skończę, twój płaszcz będzie biały – zachichotała, a potem złapała za wielką, pozłacaną klamkę i wybiegła na zewnątrz.

Pokręciłam głową, a na moje usta wypłynął uśmiech. Powoli ruszyłam za nią.

Na dworze panowała już ciemność. Moja przyjaciółka zbiegała właśnie po schodach z uniesionymi do góry rękami, śmiejąc się głośno. Zamknęłam za sobą drzwi i pobiegłam za nią, na odśnieżoną ścieżkę, która prowadziła do tylnego ogrodu.

– Audrey? – zawołałam, kiedy z obu stron otoczyły mnie zaśnieżone krzewy. Światło księżyca, który wyszedł zza chmur, rozjaśniło całą posiadłość, na co westchnęłam cicho, stając w miejscu. Ogród wyglądał nieziemsko. Z wielkiej fontanny zwisały lodowe sople, a na ławkach w altanie leżała gruba warstwa śniegu. Powoli podeszłam bliżej żywopłotu, gdzie moja przyjaciółka zbierała w ręce małe śnieżki. – Uważaj, bo sobie odmrozisz palce – zachichotałam, na co dziewczyna odwróciła się i uśmiechnęła szeroko.

– Pomyślałam, że mogłybyśmy zrobić sobie zawody w rzucaniu do celu. Co ty na to? – spytała, a ja uniosłam sceptycznie brwi. – No weeeź, Yve, widzimy się tak rzadko! Daj mi się tobą nacieszyć.

– No dobra już, dobra – mruknęłam, a moja przyjaciółka wykonała zwycięski okrzyk. – W co będziemy rzucać?

– W fontannę. Ta która strąci więcej sopli, wygrywa!

– Okej, ale pod jednym warunkiem.

– Hm? – mruknęła Audrey, dorabiając kilka śnieżnych kuli.

– Za każdym strąconym soplem, odpowiesz na jedno pytanie o Zachu.

– Manipulantka.

– Tak, czy nie? – zachichotałam, a dziewczyna westchnęła.

– Tak. Proszę – dodała, podając mi kilka śnieżek. – Ja pierwsza.

Przyglądałam się, jak Aubrey celuje i trafia w czubek fontanny. Kilka sopli poruszyło się, ale żaden nie spadł.

– Oj – mruknęłam, udając przybitą, a przyjaciółka pacnęła mnie ośnieżoną rękawiczką w ramie.

– Zaraz, zaraz. Nie ustaliłyśmy co będzie za moje strącone sople! Hm... Za każdy sopel, pozwolisz mi się rzucić śnieżką.

– Okej i kto tu jest manipulantką? – spytałam, zakładając ręce.

– Tak, czy nie? – zawołała Audrey, naśladując mój głos, za co dostała śnieżką w ramie. – Heeej!

– Cicho tam – zachichotałam, a potem odwróciłam się w stronę fontanny i rzuciłam, strącając dwa duże sople. – Ha! Tak się to robi!

– Pytaj – westchnęła, schylając się po śnieżki.

– Okej, hm... Jak się poznaliście. I kiedy.

– Poznaliśmy się dwa miesiące temu, na targach w Paryżu. Zach był na nich wraz z rodzicami, odwiedzali rodzinę.

– Więc nie jest stąd?

– A to jest już trzecie pytanie, a tobie przysługiwały tylko dwa!

– No dobra, dobra. Rzucaj.

Dziewczyna zamachnęła się i... spudłowała. Spojrzała na mnie z pretensją, kiedy moja śnieżka przeleciała obok niej i strąciła kolejny sopel.

– Więc? – zachichotałam, schylając się w poszukiwaniu kolejnych śnieżek.

– Pochodzi z Anglii. Przyjeżdżają tu tylko na święta.

Uśmiech zszedł mi z twarzy. Odwróciłam się i zerknęłam na przyjaciółkę, która wpatrywała się w swoje dłonie z niemrawą miną.

– To znaczy, że z nim wyjedziesz?

– Yves, ja... Jeszcze tego nie ustaliliśmy.

– Audrey...

– Wiem, wiem, wiem. Eh, Yve, jasne, że chciałabym tu zostać, chciałabym, żeby on został tu ze mną, chciałabym pokazać mu Mountreuil latem, chciałabym, żeby zakochał się we Francji tak, jak ja jestem w niej zakochana, ale... – urwała, nie wiedząc co dalej powiedzieć.

– Pamiętaj, że masz prawo głosu – mruknęłam cicho, wstając i podchodząc do niej. – Skoro uważasz go za dobrego człowieka...

– Jest takim – zapewniła mnie przyjaciółka.

– ...to powinien uszanować twoją prośbę – dokończyłam, kręcąc głową z uśmiechem. Typowa Audrey. – Naprawdę ci na nim zależy, co?

– Tak... Nigdy jeszcze nie spotkałam kogoś takiego... Jest dla mnie naprawdę dobry, Yve. Kocha mnie taką jaką jestem, nie narzuca niczego, nie napiera...

– To dobrze – stwierdziłam uśmiechając się ciepło, na co dziewczyna odwzajemniła uśmiech.

– To dobrze – powtórzyła, a jej oczy zamigotały.

– Co... – spytałam, widząc, jak zaciska usta i marszczy nos, jednak zanim zdążyłam dokończyć, wysmarowała mi całą twarz śniegiem. – Audrey!

– Też cię kocham, Yve! – zawołała, uciekając w kierunku małego lasku na skraju naszej posiadłości, a ja pognałam za nią, lawirując pomiędzy krzaczkami iskrzącymi się w świetle księżyca.

– Nogi ci powyrywam!

– Najpierw mnie złap! – zachichotała, a ja nie mogąc się dłużej powstrzymać wybuchłam radosnym śmiechem.

Wróciłam do domu.

Dzień dobry! Jak Wam minął dzień?

Coraz częściej czuję się zmęczona i przygnieciona obowiązkami. Został mi miesiąc udręki, a za półtora będę już całkiem wolna. Ostatni egzamin mam 16 maja i mam nadzieję, że kiedy z niego wyjdę, zatrzasnę książki i nie otworzę ich aż do jesieni.

Jeśli chodzi o rozdział, to nie jestem pewna, czy mam być z niego zadowolona, czy nie. Po przeczytaniu go kolejny raz zmieniłam kilka rzeczy, a zapewne wkrótce będę chciała zmienić jeszcze więcej, ale już trudno.

Koniecznie napiszcie, co sądzicie o rodzinnym domu Yve i jej najbliższych. Większość tego rozdziału pisane było prawie rok temu, więc pewnie nie jest idealnie, ale i tak mam nadzieję, że jakoś to wyszło. Przed dodaniem kolejnego będę musiała trochę pozmieniać kilka rzeczy, ale myślę, że powinien ukazać się on – przy dobrych wiatrach – za dwa tygodnie.

Na koniec chciałabym bardzo podziękować dziewczynom z Elitarnych za wsparcie, zwłaszcza Kasi. No i oczywiście kochanej Dominice, którą zmuszam do czytania tego, chociaż nie przepada za Harrym Potterem. Wiesz, że Cię kocham, prawda?

Do kolejnego rozdziału, Wasza, Atelier