2. Przepowiednia

grudzień 1980

Wigilia Bożego Narodzenia była dniem wielkich przygotowań. Nikt w całej posiadłości nie pozostawał tego dnia bez żadnych obowiązków. Chociaż nie przejawiałam większych chęci do cieszenia się zimą, święta były dla mnie okresem prawdziwego szczęścia. Przez jeden jedyny dzień w roku nie obowiązywały nas sztuczne zasady. Razem z Ophelie mogłyśmy pomagać w kuchni i ubierać choinkę, dekorować cały dworek i śpiewać kolędy. Nie potrzebowałyśmy do tego służby.

Od dziecka wychowana byłam w poczuciu przynależności do religii chrześcijańskiej, dlatego święta nie były dla mnie zwykłym dniem – jak każdą, religijną rodzinę, tego dnia obowiązywał nas post, na stole pojawiały się owoce morza, foise gras, czyli paszteciki z gęsi, indyk, oraz wiele innych, tradycyjnych dań. Nie mogło się to jednak równać z moją ulubioną częścią tego całego zamieszania – pasterką.

Nawet pomimo tego, że zwyczaj ten stawał się we Francji coraz mniej popularny, a z roku na rok msze zaczynały odbywać się popołudniami, dla mojej rodziny tradycja ta zdawała się znaczyć dużo więcej. Kiedy na zegarze wybijała godzina jedenasta, każdy z nas ubierał się ciepło, a potem dostawał po jednej świecy, która miała symbolizować dobro i prawość. Na piechotę docieraliśmy do pobliskiego kościółka, gdzie ksiądz zapalał świece, a z obudowanych lampionów sączyło się światło, zalewające cały plac pomarańczowym blaskiem.

Noc ta była nocą oczyszczenia i wiary. Palące się świece przynosiliśmy do domu i zostawialiśmy w holu, gdzie Gilbert zawieszał je na kryształowym żyrandolu, by aż do świtu rzucały na ściany roziskrzone kształty małych kryształków.

W tym roku na wigilię w Rieux Édifice zaproszeni byli również Gauthierowie, Benoisowie i Moliérowie. Wszyscy mieli przybyć po południu i zostać do następnego dnia.

– Święta to mój ulubiony czas w roku.

Uniosłam głowę i spojrzałam na Audrey, która opierała swoją głowę na piersi Zacha. Stali przy kominku, wygrzewając się, podczas kiedy ja zawieszałam jemiołę na haczyku przy sklepieniu.

– Kiedy wszyscy robią wszystko za ciebie – mruknęłam. 

– Hej!

– No co. Mogłabyś mi trochę pomóc.

Audrey spojrzała na mnie sceptycznie, lecz kiedy zmarszczyłam groźnie brwi skapitulowała i zaraz po pocałowaniu Zacha na pożegnanie, ruszyła w poszukiwaniu złotych łańcuchów i stroików, które chciałyśmy zawiesić na balustradzie schodów.

– Rieux Édifice wygląda naprawdę wspaniale – powiedział chłopak, podając mi rękę, kiedy schodziłam z drabiny.

– Wiem. I dziękuję. Chyba – zachichotałam. Od spaceru z Audrey udzielał mi się dobry humor i byłam jej za to niesamowicie wdzięczna – czasami zapominałam o tym, że w domu nie musiałam już grać.

– Może mógłbym się w czymś przydać?

– Ehm, jeśli chcesz, Gilbert i Maurice będą zaraz szli do lasu po drewno na opał...

– Jasne – zawołał Zach, a potem uśmiechnął się do mnie. – Gdybyście mnie potrzebowały, wołajcie.

Przyglądałam się jego blond czuprynie, kiedy wychodził z salonu nie mogąc pozbyć się uczucia niepokoju. Pomimo gorących zapewnień Audrey, wciąż nie byłam do końca przekonana do jego osoby. Prawie siedem lat w Domu Węża nauczyło mnie, by nie ufać ludziom – przynajmniej nie od razu. Ślizgoni często posiadali swoje ukryte motywy, a jeśli nie było się ostrożnym, łatwo szło się sparzyć.

Powoli ruszyłam w stronę holu, odgarniając włosy spięte bursztynową klamrą, które opadały mi na plecy i poprawiając fioletowy sweter. Na miejscu zastałam Audrey pochyloną nad okurzonymi pudełkami.

– Znalazłaś? – spytałam, na co dziewczyna wyprostowała się i z triumfem wymalowanym na twarzy pomachała mi przed nosem złotym łańcuchem.

– Kto jak kto, ale ja bym nie znalazła?

Zachichotałam cicho, łapiąc ozdobę, po czym ruszyłam na górę. Audrey westchnęła cicho i przygryzła wargę, spoglądając na mnie.

– Yveeeees?

– Mhm? 

– Czemu po prostu nie użyjemy różdżek?

Spojrzałam na nią znad łańcucha, którym owijałam balustradę. Dziewczyna podnosiła właśnie stos zielonych stroików, który był większy od niej.

– Mówię serio, zajęłoby nam to dwie sekundy.

– Dekorowanie domu to tradycja, a tradycji się nie przyspiesza.

– Ugh, wy i te wasze durne zasady – mruknęła pod nosem, na co ja westchnęłam cicho. Nawet sobie nie zdajesz sprawy, jak bardzo masz rację, przemknęło mi przez myśl.

Minęły dwie minuty, podczas których stroiki zdążyły wylecieć jej z rąk trzy razy, kiedy Audrey w końcu złamała się i zamocowała wszystkie jednym machnięciem różdżki. Spojrzałam na nią oburzona, kiedy łańcuch wyślizgnął mi się z rąk i oplótł całą balustradę, a potem fuknęłam pod nosem.

– Przynajmniej próbowała – zaśmiał się Pierre, cmokając mnie w czoło i zbiegając na dół. Irene zachichotała, biegnąc za nim. W rękach trzymała kosz pełen bombek, które podrzucała do góry, a one magicznie unosiły się w powietrzu.

– Ja z wami zwariuję – westchnęłam cicho, a sekundę później usłyszałam za sobą głośny śmiech. Obróciłam się i spojrzałam na Ophelie, która ubrana w zieloną sukienkę opierała się o drzwi prowadzące do jej sypialni i przyglądała się nam radośnie.

– Podczas świąt wcale nie chodzi o to, by postępować według zasad, Yves. Liczy się to, z kim te święta spędzasz – rzuciła, ruszając w moim kierunku. Wzniosłam oczy do góry, kiedy dotknęła mojego policzka, a potem wzięłam ją pod ramie i zeszłam razem z nią na dół, gdzie Baptiste i Feliks właśnie wnosili nowe pudła z ozdobami. 

Chciałam wierzyć w jej słowa. Kiedy zastanawiałam się nad nimi, miały nawet sens, ale nie potrafiłam przenieść ich na swoje życie. Odkąd pamiętałam, wszystko było ograniczone przez ustalone reguły. Nie trzymanie się ich oznaczało karę. Zawiedzenie wszystkich. Niepodołanie. A na to nie mogłam sobie pozwolić.

Dzień mijał zadziwiająco szybko. Zaaferowani pracami ledwo zauważyliśmy, że zaczął zapadać zmierzch. Dawno nie czułam takiej atmosfery i cholernie mi tego brakowało. Wiedziałam, że jutro wszystko wróci do normy i chyba właśnie to bolało najbardziej. Przez jeden dzień mogłam poczuć się tak, jakbym wychowała się w całkiem normalnej rodzinie. A potem ponownie miała pochłonąć mnie brutalna rzeczywistość. Tylko jedna myśl wciąż trzymała mnie przy pozytywnym myśleniu. Wprost nie mogłam doczekać się nocnej wędrówki na pasterkę. Byłam pewna, że jej wspomnienie da mi siłę na kilka najbliższych miesięcy w Hogwarcie. Miało dopiero okazać się, jak dziecinne było takie myślenie.

Kiedy w końcu zasiedliśmy do stołu, czułam się dziwnie. Na wigilię zostali zaproszeni również goście mojego ojca, co wyraźnie nie podobało się mojej mamie, ale jedynie zaciskała usta i w spokoju jadła. Przypatrywałam się Ezrze Ruswellowi i Jackowi Spencerowi, którzy siedzieli na końcu stołu. O ile ten pierwszy zachowywał się normalnie, drugi wyglądał, jakby połknął kij od miotły. Jego ręka monotonnie wędrowała od talerza do ust, podczas kiedy jego wzrok utkwiony był w jakimś dalekim punkcie. Ezra wraz z moim ojcem i panem Gauthier dyskutowali o czymś po cichu, nie zwracając najmniejszej uwagi na swojego towarzysza, tak jakby normalnym było zachowywanie się, jak pod wpływem uroku.

Pod wpływem uroku. No tak. Pewnie potrzebowali go do czegoś, a on nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że był wykorzystywany. Przy ludziach pokroju Ruswella rzeczywiście wyglądał na mało znaczącego, z tą swoją łysinką i opinającą go kamizelką. Westchnęłam, spoglądając markotnie na swój talerz. Coś mówiło mi, że niedługo dowiem się, w jakim celu naprawdę przybyli. Zacisnęłam usta i odłożyłam widelec, czując, że przeszła mi ochota na jedzenie.

– O matko, Yve, próbowałaś już Bûche de Noël? Musisz pogratulować Hestii, wyszło jej nieziemsko!

Spojrzałam na swoją przyjaciółkę, która sięgała właśnie po drugi kawałek ciasta, kształtem przypominającego polano. Musiałam przyznać jej rację – wyglądało naprawdę smakowicie.

– Tak właściwie, to co to jest? – spytał Ezra, uśmiechając się szeroko. Jego jasnoniebieskie oczy zaświeciły w blasku świec, chociaż uśmiech wydawał się chłodny i zdystansowany.

– To rodzaj rolady, która podawana jest specjalnie na tą okazję – odpowiedziałam, kiedy wszyscy skierowali swoje spojrzenia na potrawę leżącą na stole.

– Która ma kształt... pnia drzewa?

– Tak – zaśmiała się Ophelie, przejmując pałeczkę. – Tradycja ta wywodzi się z polana, które kiedyś palone było w okresie świątecznym w kominku. Teraz pojawia się na stołach, no, w trochę słodszej formie.

Mężczyzna pokiwał głową na znak rozumienia, a ciotka Chantal zacmokała.

– Dobre, a i owszem, niestety z moim cholesterolem i cukrzycą... ponad czterdzieści lat zajadania tego smakołyku i waga już nie ta sama.

– Mamo, jaka waga, przecież wyglądasz jak anioł – zapewnił ją Pierre, na co kobieta zmrużyła oczy z radością.

– Och, nie przesadzaj...

Audrey zachichotała, a Zach szepnął jej coś na ucho. Wszyscy wrócili do swoich cichych rozmów, podczas kiedy ja wpatrywałam się w Bûche de Noël spoczywające na środku stołu.

Naprawdę nie mogłam już doczekać się północy.

– Yvesanne – zawołał mnie ojciec, kiedy po skończonej wieczerzy, wszyscy udali się do salonu. Posłusznie podeszłam do niego i poczekałam, aż naleje sobie do szklanki whiskey. – Chciałbym, abyś po dzisiejszej pasterce przyszła do mojego gabinetu.

– Oczywiście – odpowiedziałam, wahając się czy powinnam powiedzieć coś więcej. – Mogłabym wiedzieć w jakim celu?

Ojciec spojrzał na mnie uważnie, a ja zacisnęłam pięści schowane za sobą, nie poruszając nawet najmniejszym mięśniem twarzy. Nie mogłam okazać żadnych uczuć, chociaż wewnątrz mnie wszystko spięło się w strachu. Po kilku długich sekundach Jerome uśmiechnął się i schylił głowę, w geście pochwały. Zupełnie jakby mówił "brawo, udało ci się mnie przekonać".

– Pamiętasz naszą rozmowę pod koniec wakacji, prawda?

Pamiętałam. Odbyła się ona w moje siedemnaste urodziny, kiedy po raz pierwszy została wyjawiona mi treść mojego zadania. Jednego, jedynego celu.

Usłyszałam wtedy, że chociaż przepowiednia dotyczy bezpośrednio mojej osoby, nie mogę jej usłyszeć, dopóki nie będę gotowa. Gotowa. Co to właściwie znaczy? Jak mogłam być gotowa? Czy przygotowania trwające całe życie nie powinny mnie taką uczynić?

Skinęłam głową, na znak, że rozumiem i pozwoliłam ojcu wyminąć się. 

A więc to dziś.

Uznał, że w końcu nadszedł czas.

Powoli osunęłam się na krzesło i spojrzałam w ścianę na przeciwko mnie. Od początku wiedziałam zadziwiająco mało. To znaczy spodziewałam się tego wszystkiego. Zostanie Ślizgonką, wplątanie się w to towarzystwo, jak nazywał ich ojciec. Wiedziałam, że będę ich dojściem do nich. Ale dopóki byłam w Hogwarcie, to wszystko wydawało się być tak odległe i nierealne... Jak właściwie miałam doprowadzić do zagłady Czarnego Pana? Co mogła zrobić jedna nastolatka w obliczu tak potężnego czarodzieja?

Audrey długo dopytywała się mnie, czy wszystko w porządku, a ja nie mogłam jej o niczym powiedzieć. Zdążyłam przyzwyczaić się już do ciężaru więzów przysięgi wieczystej, chociaż na samym początku, kiedy dawały o sobie znać, nie mogłam powstrzymać się od spoglądania na swój nadgarstek, spodziewając się, że zobaczę tam toczące się łańcuchy. Nigdy nic takiego się nie wydarzyło, a ja po prostu przeszłam nad tym do porządku dziennego, jak nad wieloma innymi rzeczami. Jednak tego dnia, tego dnia było inaczej. Tej nocy lęk powoli opanowywał moje ciało, a ucisk na przedramieniu wzmagał się z sekundy na sekundę. Próbowałam usprawiedliwić drżenie rąk zimnem, jednak kiedy świeca mało nie wypadła mi podczas powrotu do domu, Audrey była już pewna, że coś jest nie tak.

A ja nie mogłam jej nic powiedzieć.

Kiedy w końcu nadszedł ten czas, a ja schodziłam samotnie schodami, potrafiłam myśleć jedynie o drżącym blasku świec zawieszonych przy sklepieniu. Cały hol wypełniało ciepłe światło, tworzące teatr uciekających cieni. Powoli minęłam próg salonu i skierowałam się w stronę gabinetu ojca. Mała strużka światła przy podłodze migotała delikatnie, jak gdyby ktoś wewnątrz chodził w kółko. Stanęłam pod drzwiami i wzięłam ostatni wdech. Jesteś Yvesanne Marie Rieux. Wydech. To tylko gra. Gra pozorów.

Zapukałam trzykrotnie, a po usłyszeniu głośnego "wejść!" otworzyłam drzwi. Gabinet utrzymany był w kolorach brązu i czerwieni. Ściany były okupowane przez półki wypełnione starymi księgami, a w oknach wisiały ciężkie kotary. Spojrzałam na ciemne, masywne biurko, za którym siedział mój ojciec. W pomieszczeniu, oprócz nas, znajdowali się jeszcze Teodor Gauthier, Ezra Ruswell i Jack Spencer. Cała trójka spoglądała na mnie poważnie, a ja nie wiedząc co zrobić, skłoniłam się delikatnie.

– Yvesanne, podejdź tu proszę. Zdajesz sobie sprawę, z jakiego powodu tu jesteś, prawda?

– Tak – potwierdziłam. Ojciec wskazał mi krzesło, a ja posłusznie usiadłam na nim. Obserwowałam, jak wymienia spojrzenia z pozostałymi mężczyznami. Spencer, jak w amoku, podał mu walizkę należącą do Ezry, którą ojciec położył ostrożnie na biurku i otworzył. Pozostali mężczyźni jakby wstrzymali oddech. Ojciec przez moment wpatrywał się w nią, a potem odwrócił walizkę i przeniósł wzrok na mnie.

Czułam się tak, jakby ktoś inny sterował moim ciałem. Powoli pochyliłam się do przodu i zajrzałam do środka, a moim oczom ukazał się widok wielkiej kuli, leżącej pomiędzy fałdami fioletowego aksamitu. Uniosłam wzrok na swojego ojca, który prawie niezauważalnie skinął głową. Jesteś gotowa. Moja ręka powędrowała do walizki, podczas kiedy wpatrywałam się w szklaną kulę, wypełnioną kłębiącym się, białym dymem. Zdążyłam zapamiętać tylko, że nagle zrobiło się zimno, a potem ciemność wciągnęła mnie do jej środka.

Przez kilka pierwszych sekund czułam się zawieszona w pustce. Powietrze napierało na moje ciało i dopiero po chwili do moich uszu dotarł dźwięk, tak, jakby był oddalony o setki kilometrów.

Moc pokonania Czarnego Pana ma jeden z Sukuri,

który oprzeć się mu nie będzie śmiał,

urodzone kiedy ósmy miesiąc chylił się ku końcowi

dziecko nocy przechodzącej w dzień.

Niech się nie zlęknie trudów,

cierpień i zła, choroby i śmierci,

z wiosną umrze nadzieja, 

kiedy piątego miesiąca pierwszy dzwon wybije.

Gdy jesień uplecie swe sidła, trzeci, donośny

Módl się panie

Dziecię, przeżyje

W noc duchów umrze i śmierć.

A kiedy dzwony pękną i więzy opadną,

Jedyną rzecz, którą kochasz, stracisz

Krwawe pola, podłogi blakną

I tylko ty, mrok w czerwonej posoce.

Czułam się tak, jakby ogień trawił moją dłoń. Próbowałam opanować słone łzy, cisnące się do moich oczu, kiedy każe słowo boleśnie obijało się o moją czaszkę. Gdzieś z oddali dochodził mnie krzyk, a potem tak nagle, jak się to zaczęło, zapanowała jasność. Oderwałam rękę od kuli i odskoczyłam, prawie wywracając krzesło. Cała drżałam, a kolana uginały się pode mną. Spojrzałam na swoją dłoń i z przerażeniem zauważyłam czerwone opuszki palców.

– Yvesanne!

Dopiero wtedy zrozumiałam, że mój ojciec przez cały czas mnie wołał. Poczułam, jak jego ręce oplatają się wokół mnie, kiedy szloch zawładnął moim ciałem. Nie potrafiłam się uspokoić. Słowa przepowiedni wciąż wirowały w mojej głowie, nie pozwalając mi odetchnąć.

– ...mądre, by wybierać do tego zadania dziecko?

– Da radę, jest silna!

– Ma tylko siedemnaście lat... Jerome, jest zbyt delikatna, żeby...

– MILCZ!

Znowu siedziałam na krześle, tępo wpatrując się w kulę. Nie potrafiłam pojąć o czym rozmawiają, dopóki ojciec nie ujął mojej twarzy i nie skierował wzroku na siebie.

– Yvesanne – powiedział. – Dotknij przepowiedni.

– Proszę – wyszeptałam, czując, jak pomimo starań kolana zaczynają mi drżeć.

– Weź ją do ręki. Musisz zapamiętać każde słowo.

– Błagam – wychlipałam, kiedy kierował moją dłoń w stronę walizki.

– Musisz... pamiętać...

Musisz...

Tonęłam w strugach ognia, kiedy każde zdanie obdzierało mnie z ciała. Wirowałam w ciemnościach, podczas, gdy ból spisywał słowa w moim umyśle. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, dopóki nie zorientowałam się, że ktoś trzyma mnie w swoich ramionach. Spojrzałam w dół i uświadomiłam sobie, że idę – chociaż to za dużo powiedziane. Powłóczyłam nogami, opierając cały swój ciężar na czyimś ciele. Z trudem podniosłam głowę i spojrzałam na Gilberta, który prowadził mnie w stronę schodów. 

– Niech panienka nie walczy – wyszeptał, pomagając mi wejść po schodach.

– Gilbercie – wychrypiałam, czując, że zaraz zemdleję. 

– Zostawię panienkę tutaj, nie pozwolono mi panienki odprowadzić. Jeśli pan ojciec się dowie, nie będzie zadowolony. Niech panienka uważa. Proszę, panienki pokój już blisko.

Mężczyzna pomógł mi złapać się balustrady, kiedy dotarliśmy na szczyt schodów, a potem rozglądnął się zlękniony. Z dołu dobiegały głosy. Po raz ostatni spojrzał na mnie w bólu, a potem pobiegł w przeciwną stronę, zbiegając przejściem dla służby na dół. Gdyby ojciec dowiedział się, że mi pomógł, gdy ten mu zabronił...

Próbowałam wziąć się w garść i zmusić do stawiania kroków, ale zmęczone ciało nie chciało mnie słuchać. Nogi uginały się pode mną, kiedy trzymając się ściany stąpałam krok po kroku, czując się tak, jakby każdy mój mięsień płonął. Korytarz wydawał się długi jak nigdy.

– No proszę, a kogo my tu mamy – rozległ się czyiś głos. Spojrzałam w ciemność, widząc postać zataczającego się mężczyzny. Dopiero kiedy zbliżył się na odległość kilku metrów, rozpoznałam w nim Zacha. – Co taka piękność robi tu o tej godzinie?

Do moich nozdrzy dotarł odór alkoholu. Próbowałam iść dalej, nie zwracając na niego uwagi, jednak jego ręce zacisnęły się na moim ramieniu, zatrzymując mnie.

– Zach, puść... – wyjąkałam, czując, że robi mi się słabo. Czarne plamki przed moimi oczami zaczęły wirować. Gdy jesień uplecie swe sidła, trzeci, donośny... 

– Nie. Mam. Takiego. Zamiaru – wysyczał, przygniatając mnie, a potem zaśmiał się gardłowo. Głosy na dole ucichły, a świece musiały się wypalić, bo wszędzie panowała ciemność. Poczułam, że po moich policzkach toczą się łzy, których nie mogłam zatrzymać.

– Puść mnie, natychmiast...

Ostatkiem sił spróbowałam się wyrwać, jednak Zach złapał mnie za suknię i oboje runęliśmy na ziemię.

– Nie, nie, nie... – zachichotał, dociskając mnie do ziemi. Cuchnął winem, tak, jakby się w nim wykąpał.

– Pomocy – wychlipałam, wiedząc, że sama nie dam sobie rady, na co mężczyzna zacisnął dłoń na moich ustach.

– Och, a więc tak chcesz pogrywać? Nie ładnie – warknął, kiedy zaczęłam rozpaczliwie próbować złapać oddech. – Zobaczymy, zaraz zobaczymy...

Czułam jak jego ręka odgarnia fałdy sukni, a ja nie miałam dość siły, żeby się bronić. Prawa dłoń, poparzona od kuli z przepowiednią, została przygnieciona przez jego kolano, a ból jaki to wywoływało prawie mnie oślepił. Jego palce zaczęły sunąć po moim udzie, kiedy zaczęłam szamotać się pod jego ciałem.

– Jesteś taka piękna, Yvesanne – szeptał, dotykając mnie. Poczułam, jak jego ręka wślizguje się pod moją bieliznę, a moim ciałem wstrząsnął szloch. – Nie płacz! Chyba nie chcesz, żeby bolało, prawda? Duszno, co? Wezmę rękę, ale tylko jeśli nie będziesz krzyczeć. A wiesz, co cię czeka, kiedy to zrobisz...

Zach zabrał rękę z mojej twarzy, a ja zaczęłam łapać rozpaczliwe hausty powietrza. W między czasie mężczyzna zaczął całować moją szyję, wolną ręką starając dostać się do moich piersi. Nie miałam siły żeby walczyć, ostatkami próbowałam zachować przytomność, chociaż może gdybym zemdlała, niczego bym nie czuła? 

Kiedy jego język sunął po moim dekolcie znowu zaszlochałam a wtedy jego prawa ręka zacisnęła się na moim udzie.

– Mówiłem, bez dźwięków – warknął. – Teraz będę musiał cię ukarać.

– Nie, proszę, proszę – szeptałam, kiedy rozległ się odgłos rozpinania paska. Mężczyzna podniósł się ze mnie, a potem szybkim ruchem zarzucił dół mojej sukni do góry, zakrywając moją twarz. Jego ręce trzymały mnie mocno, kiedy znowu zbliżył się do mnie. Zdarł ze mnie bieliznę, a ja zrobiłam jedyne co przyszło mi wtedy na myśl – kopnęłam go na tyle mocno, na ile pozwalało na to moje tracące siły ciało. Wystarczyło. Zach zatoczył się do tyłu i upadł na plecy, a ja płacząc zaczęłam czołgać się w stronę uchylonych drzwi swojego pokoju. Jeszcze tylko trzy metry, jeszcze tylko dwa, jeden... Słyszałam za sobą jego oddech, kiedy wstał i ruszył za mną. Czułam się tak, jakbym miała zaraz wyzionąć ducha. Nie wiem jakim cudem udało mi się dotrzeć do pokoju. W ostatnim momencie zatrzasnęłam drzwi, i wyciągnęłam rękę do góry, przekręcając klucz w zamku. Zach uderzył w drewno, a ja zaczęłam płakać jeszcze głośniej. Wiedziałam, że nikt mnie nie usłyszy. Cały dworek został zaprojektowany tak, by dźwięki nie rozchodziły się pomiędzy pokojami. Zwinęłam się w kłębek, próbując zagłuszyć odgłos dobijania się do drzwi, kiedy moim ciałem wstrząsały konwulsje. Nie byłam pewna kiedy, ani właściwie czy w ogóle usnęłam. Kiedy Blanche znalazła mnie rano, wciąż leżałam na ziemi, zapłakana, w rozdartej sukni. Doprowadzenie mnie do stanu, w którym mogłabym pokazać się na dole, zajęło jej cały poranek.

– Panienko Yvesanne – szepnęła. 

Uniosłam wzrok, spoglądając na swoje odbicie. Byłam ubrana w jasnoróżową suknię z długimi rękawami, a moja prawa dłoń owinięta była bandażem. Miałam czerwone, podpuchnięte oczy i zmęczoną twarz. 

– Panienko – powtórzyła. – Panienka za kilka godzin wraca do Hogwartu. Musi panienka zejść i się pożegnać.

– Proszę – wyszeptałam w momencie, w którym rozległo się ciche pukanie do drzwi. Blanche przyglądała mi się przez chwilę, a nie widząc żadnej reakcji w końcu zwiesiła głowę w dół i ruszyła w kierunku wyjścia z pokoju, w celu wpuszczenia gościa.

– Yve?

Odwróciłam się i spojrzałam na Josepha, który stanął w progu. Miał na sobie brązowy kubraczek obszyty białym futerkiem, a na nogach wielkie papcie w renifery. W małych rączkach obracał pudełko owinięte w czerwony papier do pakowania.

– Nie było cię na śniadaniu, twój tata powiedział, że źle się czujesz – wymamrotał chłopiec, nieśmiało przestępując z nogi na nogę. – Więc pomyślałem...

– Blanche, możesz zostawić nas samych – mruknęłam, a potem uśmiechnęłam się delikatnie w stronę Josepha, próbując ukryć grymas bólu. 

Dziewczyna wyszła, zamykając za sobą drzwi. Jo przypatrywał mi się przez chwilę, a kiedy poklepałam miejsce obok siebie, ruszył powoli w moim kierunku.

– Co ci się stało? – spytał, wskazując na moją prawą dłoń. Zadygotałam, spoglądając w jej kierunku. Co miałam mu powiedzieć?

– Uderzyłam się – odrzekłam po chwili, uśmiechając się do niego.

– Boli?

– Tylko troszkę. 

– Może poprosisz Blanche, żeby przyniosła ci jakiś eliksir?

– Tak zrobię – potwierdziłam, przesuwając się w bok, żeby mógł usiąść obok mnie. – Co to?

– Och, to twój prezent – odparł z zadowoleniem. Uśmiechnęłam się, odbierając od niego pakunek. W jego oczach migotały wesołe ogniki, tak, jakby sam chciał go otworzyć.

– Dziękuję, Jo.

– Tylko ci go przyniosłem. No, otwórz!

Zachichotałam, odgarniając jego złote loczki. Chłopczyk zmarszczył nos, kręcąc głową – nie znosił tego.

– No dobrze, już dobrze. Otwieram.

Powoli zaczęłam rozdzierać papier, jednak szło mi dosyć mozolnie, z powodu zabandażowanej dłoni. Każdy ruch powodował falę bólu, jednak starałam się nie dać po sobie tego znać. Kiedy w końcu udało mi się otworzyć pudełko, to, co znalazłam w środku, poraziło mnie.

– N-nie podoba ci się? – wyjąkał chłopiec, spoglądając smutno na moją twarz. Pokręciłam przecząco głową, próbując się uśmiechnąć.

– Nie, jest... Jest naprawdę śliczna.

Drżącą ręką wyciągnęłam ze środka kryształową kulę, w której znajdowały się małe figurki mojej rodziny. Postacie śmiały się i kręciły w kółko, a dookoła nich wirowały drobinki białego puchu.

– Pomyślałem sobie, że jeśli weźmiesz ją ze sobą, to tak, jakbyś zabrała i nas – szepnął Joseph, bawiąc się swoimi rączkami.

– Sam wybierałeś? – spytałam, obracając kulę, na co chłopczyk pokiwał głową.

– Poprosiłem Ophelie, żeby mi z tym pomogła – wytłumaczył. – Jeśli ci się nie podoba...

– Bardzo mi się podoba – zapewniłam go, odkładając prezent na toaletkę, po czym pocałowałam go w głowę. – Dziękuję.

Jo wyglądał na szczęśliwego. Uśmiechnął się szeroko, a potem zeskoczył na ziemię.

– Chcesz iść ze mną na dół? Możemy zwinąć z kuchni trochę ciastek, a potem ukryć się na górze i...

– Spokojnie – zaśmiałam się, wstając. 

Chłopczyk ujął moją wyciągniętą rękę i ruszył w stronę drzwi. Próbowałam ukryć niepokój, który mnie ogarnął, schodząc po schodach. Jo wydawał się być zbyt zaaferowany obietnicą zabawy, żeby to zauważyć. Zaciągnął mnie do salonu, a potem pognał w kierunku swojej mamy.

– Jak prezent? – spytała Ophelie, podchodząc do mnie. Uśmiechnęłam się blado i pokiwałam głową.

– Piękny.

– Dobrze się czujesz? Wyglądasz jakoś tak blado.

– Tak, wszystko w porządku. Coś musiało mi wczoraj zaszkodzić, ale już jest okej.

Ophelie zmarszczyła brwi. Czułam, że nie dałam rady jej przekonać. Dziewczyna spojrzała w dół i otworzyła buzię, widząc moją zabandażowaną rękę, której nie udało mi się w porę schować.

– Co ci się...

– Och, to nic wielkiego, po prostu...

– Yvesanne!

Odwróciłam głowę w kierunku mojego ojca, który stał w drzwiach do swojego gabinetu. Spoglądał na mnie z naganą, tak, jakbym wciąż miała pięć lat i dopiero co poważnie nabroiła.

– Mogę cię prosić na moment?

Pokiwałam głową i korzystając z szansy ucieczki przed Ophelie, ruszyłam w jego kierunku.

Jerome Rieux był wysokim, barczystym mężczyzną o ostrych rysach twarzy. Jego czarne włosy były przyprószone siwizną, a jasnoniebieskie oczy poważne i otoczone masą zmarszczek. Miał mocno zarysowaną szczękę, którą porastała gęsta i ciemna broda.

– Usiądź – powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu. Jego francuski był idealny, a akcent tak mocny, że czasami trudno mi było go zrozumieć. W końcu większość swojego czasu spędzałam w Anglii, a ze swoim rodzimym językiem miałam do czynienia tylko kilka razy do roku.

Zrobiłam to, co powiedział i przyglądałam się, jak krąży po gabinecie. Byłam zbyt zlękniona, by odezwać się pierwsza, wiec jedynie czekałam, aż sam to zrobi. W końcu odchrząknął i usiadł za biurkiem, spoglądając na mnie uważnie.

– Zapamiętałaś całą przepowiednię?

No tak. Mogłam się tego domyślić. Żadnego "jak się czujesz, Yvesanne, jak twoja ręka?". Interesy, przepowiednia, zadania, tajemnice – jedyne wartości w życiu mojego ojca.

– Tak – mruknęłam, nie potrafiąc spojrzeć mu w oczy.

– Wyrecytuj.

Wzięłam głęboki oddech i starając się opanować drżenie głosu, powiedziałam na głos wszystkie zapamiętane wersy. Mężczyzna przyglądał mi się w skupieniu, a mi przed oczami migał obraz pijanego Zacha, który rzucił się na mnie na korytarzu. Z całych sił zacisnęłam pięści, nie chcąc dać po sobie poznać, że coś jest nie tak, ale powoli przestawałam to kontrolować.

– Tylko ty będziesz w stanie zrozumieć jej pełny sens. Będziesz miała na to czas w Hogwarcie. Yvesanne, to ważne, spójrz na mnie!

– Zach napadł na mnie wczoraj na korytarzu. Chciał... On...

Głos uwiązł mi w gardle. Poczułam, że do moich oczu ponownie napływają łzy, więc opuściłam głowę, próbując się uspokoić, a wtedy usłyszałam coś, co mną wstrząsnęło.

– Nie wolno ci z nikim o tym rozmawiać.

Spojrzałam na swojego ojca, nie mogąc zrozumieć, co właśnie się stało.

– Nie wolno ci nikomu o tym powiedzieć. Nikt nie może się dowiedzieć. Jasne?

– A-ale... – zaczęłam, jednak Jerome przerwał mi, uderzając w blat biurka. Odskoczyłam do tyłu, intuicyjnie przyciągając do siebie prawą dłoń, która wciąż pulsowała bólem.

– NIKT NIE MOŻE SIĘ DOWIEDZIEĆ. Nie powiesz nawet Audrey, a zwłaszcza Audrey. Rozumiesz?

Pokiwałam powoli głową, a ojciec wypuścił powietrze z płuc. Nie patrzył mi w oczy, w ogóle na mnie nie patrzył. Zamiast tego usiadł i wziął do ręki jakieś papiery.

– Możesz odejść.

Poczułam się zdradzona, oszukana. Kiedy zamykałam za sobą drzwi, wpadłam w furię. Własny ojciec nie przejmował się tym, że ktoś mógł zgwałcić jego córkę. Uniosłam wzrok i spojrzałam na Zacha, który trzymał Audrey za rękę. Dziewczyna rozmawiała wesoło z Irene, śmiejąc się co chwila, nie zdając sobie sprawy, że obok niej siedzi potwór.

Miałam ochotę podejść do niej i powiedzieć jej prawdę. O wszystkim. Ale wtedy uświadomiłam sobie, że słowa ojca ustanowiły nową zasadę.

Zasadę jak każdą inną, którą przysięgłam zachować w tajemnicy, pod karą śmierci.

Korzystając z tego, że nikt nie zwrócił na mnie uwagi (a przynajmniej tak mi się wydawało) ruszyłam w kierunku schodów, próbując powstrzymać słone łzy. Potrzebowałam spokoju i było tylko jedno takie miejsce, gdzie mogłabym się teraz schować.

Minęłam swoje piętro i wspięłam się wyżej. Cisza panująca na korytarzach zazwyczaj mnie przytłaczała, ale dzisiaj była wybawieniem. Szłam przed siebie, przyglądając się poruszającym się postaciom na obrazach, a w mojej głowie panował istny chaos. Musiałam coś zrobić, ostrzec Audrey, ale nie wiedziałam jak.

{SYML – Where's My Love (klik)}

Westchnęłam cicho, stając przed ogromnymi drzwiami. W jasnym drewnie wyrzeźbione były dwa pawie, stojące przodem do siebie, a ich barwne ogony pokrywały oba skrzydła, mieniąc się w świetle zimowego słońca. Położyłam rękę na klamce i powoli wkroczyłam do swojego królestwa.

Uwielbiałam książki. Zapach starych kartek i kurzu, widok promieni oświetlających szachownicę płytek na ziemi i wszechobecną ciszę. Odetchnęłam głęboko i zamknęłam za sobą drzwi. Byłam jedną z nielicznych osób, które tu zaglądały. 

Powoli ruszyłam przed siebie, rozglądając się. Ściany pokryte były malowidłami, przedstawiającymi naturę. Wszędzie przewijały się barwne kwiaty i wysokie drzewa, a gdzieniegdzie prześwitywał gąszcz dżungli. Na samym środku, tuż pod wielkim, kryształowym żyrandolem, znajdowały się stoliki z fotelami obitymi jasną skórą, a naokoło ich wznosiły się dziesiątki wysokich regałów. Bez zastanowienia zagłębiłam się labirynt książek, bez celu błądząc pośród tumanów kurzu.

Byłam w swoim świecie. 

Przystanęłam, muskając palcami grzbiety książek. W alejce za sobą usłyszałam ciche kroki i westchnęłam cicho.

– Wiedziałam, że tu będziesz.

Spojrzałam na Ophelie, która oparła się o regał obok. Ubrana była w błękitną suknię, a jej jasne włosy spływały falami na ramiona. Miała zatroskany wyraz twarzy.

– Powiedz mi, co się stało. I nie mów, że nic – rzuciła ostrzegawczo, widząc, że już otwierałam usta, żeby coś powiedzieć – bo wiem, że to nie prawda.

– Oparzyłam się – mruknęłam w końcu, poddając się. Moja siostra westchnęła i złapała moją rękę. Delikatnie rozwinęła opatrunek i wciągnęła ze świstem powietrze.

– To jest oparzenie?

Spojrzałam w dół i zacisnęłam usta. Spód mojej prawej dłoni był ciemno czerwony, a palce pokryte bąblami. Nawet posmarowane grubą warstwą specyfiku, nie wyglądało to najlepiej.

– Czy to ma coś wspólnego z naszym ojcem? – spytała Ophelie, spoglądając na mnie surowo. Pokręciłam głową i zaczęłam ponownie zawijać rękę. – Ma, czy nie ma?

– Odpuść – szepnęłam cicho.

– Nie, Yves! Jeśli dzieje ci się krzywda, to musisz mi powiedzieć!

– Nie dzieje, okej? Ophelie, obiecaj mi, że nie będziesz się w to mieszać! Obiecaj!

– Obiecuję – mruknęła w końcu z niechęcią. Pokiwałam głową i złapałam ją za rękę. Dziewczyna ścisnęła ją, a potem przyciągnęła do siebie.

– Martwię się o ciebie – wyszeptała.

– Wiem, Ophelie. Wiem.

Usprawiedliwiając się pakowaniem, zaszyłam się w pokoju na resztę czasu pozostałego do wyjazdu. Podczas mojej rozmowy z Ophelie, moi kuzyni wraz z Audrey i Zachiem udali się na spacer, do którego miałam dołączyć, jednak nie byłam w stanie pozbierać się do kupy na tyle, żeby nie wyglądać jak kupka nieszczęścia. Starałam się przełknąć dumę, ale widząc przez okno Zacha podnoszącego wysoko moją przyjaciółkę, a jego przyszłą żonę, milion myśli i emocji przeszywało moje ciało na wskroś. Miałam ochotę złapać różdżkę i rzucić w niego pierwsze lepsze zaklęcie. Zasłużył na to. Ja to wiedziałam, ale co z resztą?  Co miałam powiedzieć Audrey?

W końcu dałam sobie spokój i wróciłam do krzątania się po pokoju i udawania, że się pakuję. Mogłam zostać dłużej, pobyć z rodziną, której nie widziałam tak długo, z najlepszą przyjaciółką, za którą tak bardzo tęskniłam, ale po ostatniej nocy nie miałam na to siły. Chciałam wrócić do zamku, zaszyć się w pustym dormitorium i już nigdy stamtąd nie wychodzić. Wmawiałam sobie, że jeszcze nie jest za późno, że znajdę sposób na to, by ostrzec Audrey. Ale tego dnia musiałam wyjechać. Musiałam. Kiedy wybiła godzina piętnasta trzydzieści wrzuciłam do kufra ostatnią rzecz, jaką była kula z figurkami mojej rodziny, którą dostałam na święta, a potem, niczym ułożona, grzeczna spadkobierczyni rodu Rieux, pożegnałam się z każdym, ubrałam swój stalowy płaszcz i z gorzkimi łzami cisnącymi się do oczu, wyszłam na zewnątrz. Jakaś część mnie nie mogła pogodzić się z tym, jaka bezsilna byłam. Nie wolno mi było nawet ostrzec najbliższych – musiałam poddać się woli innych i nie sprawiać problemów. 

– Poczekaj!

Szłam ścieżką, nie oglądając się za siebie. Słyszałam nawoływania Audrey, która biegła za mną, jednak nie potrafiłam spojrzeć jej w oczy. Dziewczyna dogoniła mnie dopiero za bramą posiadłości. Co ja właściwie miałam jej powiedzieć? Czemu uciekam? Bo nie mogę znieść spojrzenia jej diabolicznego narzeczonego, bo nie mogę dłużej patrzeć na własnego ojca?

– Yvesanne, do cholery jasnej, co się dzieje?!

– Nic – wyszeptałam. Audrey szła obok, nie opuszczając mnie na krok, dopóki nie dotarłyśmy do porcelanowej wazy, która miała zabrać mnie z powrotem do Hogsmeade.

– Przecież widzę, że coś jest nie tak! Możesz mi powiedzieć, jestem twoją przyjaciółką!

– Po prostu... Uważaj na Zacha – mruknęłam, spoglądając na jej twarz i zastanawiając się, co mogę powiedzieć. – Jest... niebezpieczny.

Jej wzrok z opiekuńczego zmienił się na wściekły.

– A ty znowu to samo! Naprawdę, nie możesz się powstrzymać, co?

– Co? – spytałam zaskoczona, a dziewczyna prychnęła głośno.

– Och, nie udawaj Greka! Więc o to chodzi, naprawdę? Jesteś zazdrosna?

– Nie! – krzyknęłam. – Audrey, posłuchaj mnie, on wcale nie jest taki, za jakiego się podaje, on...

– To ty nie jesteś taka, za jaką się podajesz! Myślisz, że tego nie widzę? Ciągle coś ukrywasz, nic mi nie mówisz! Skoro tego właśnie chcesz, proszę bardzo! Wracaj sobie do tego Hogwartu, do swoich przyjaciół, do tajemnic i niedomówień! Ja mam dość.

W jej ustach słowo "Hogwart" zdawało się być obelgą. Patrzyłam, jak jej postać oddala się w kierunku bramy, a brązowe loki, których była posiadaczką, falują na wietrze, kontrastując z białym płaszczem, podczas kiedy więzy zaciskające się na mojej ręce odbierały mi oddech. I kiedy przez myśl przeszło mi, że nigdy wcześniej nie czułam się aż tak źle, świstoklik wciągnął mnie w wir otchłani, wyrzucając na opustoszałej dróżce prowadzącej do Hogsmeade.

Wpatrywałam się w przestrzeń przed sobą, nie mogąc się ruszyć, nie mogąc nabrać powietrza. W oddali ostatnie promienie słońca odbijały się w oknach Hogwartu, migocząc niczym gwiazdy. Ostatkiem sił powstrzymałam łzy cisnące się do moich oczu, przełykając gorzki posmak nudności, po czym złapałam rączkę kufra i ruszyłam w kierunku zamku.

Od zawsze nienawidziłam świstoklików.

* Co do francuskich tradycji. Starałam się znaleźć na internecie potwierdzenie wszystkich informacji, jednak wzięłam też pod uwagę pewien margines poprawności/prawdopodobności i niektóre rzeczy dodałam od siebie.

Cały dzisiejszy dzień spędziłam w łóżku, cherlając i użalając się nad tym, że na zewnątrz taka piękna pogoda, a ja leżę chora. W dodatku przegapiłam ważny sprawdzian z chemii (nie oszukujmy się – i tak nic na niego nie umiałam) i nie mam pojęcia kiedy to wszystko nadrobię, bo do wystawiania ocen zostało dziewięć dni, a przez te dziewięć dni mam już milion innych popraw/nie-popraw. Myślałam, że skoro i tak jestem niezdolna do nauki, to chociaż coś porobię na blogu, ale dupa zbita, nie mam na to siły.

Ale tyle mojego paplania o szkole. Ostatnio cierpię na deficyt zdolności pisarskich (może przez to okropne zapalenie krtani) więc nie dość, że pisząc, mylę literki i walę takie błędy, że o ja nie mogę, to jeszcze moja konstrukcja zdań leży i kwiczy. Nawet nie wiecie, jaką męką było dla mnie poprawianie tego rozdziału. Dopisałam tu kilka fragmentów, więc jeśli widzieliście coś gorszego, to przysięgam, na pewno (na początku napisałam "naprawę" zamiast "na pewno" ;-; mózgu, co robisz, działaj!) pisane to było dzisiaj. I jak już mi minie ten straszny urok, rzucony na mnie przez kogoś naprawdę złego, to to poprawię. Więc nie krzyczcie bardzo. Albo krzyczcie, a ja poprawię wszystko, co mi wytkniecie.

Aha, no i jeszcze jedno ważne ogłoszenie – pojawiła się nowa zakładka o nazwie "Bohaterowie", więc bardzo Was tam zapraszam i mam nadzieję, że takie niekonwencjonalne podejście do tematu, nawet jeśli Was zaskoczy, to pozytywnie. Sama nie jestem za dodawaniem opisów/zdjęć postaci, bo uważam, że dobry autor opisze je w swoim opowiadaniu tak, że niepotrzebne są takie informacje gdzieś poza rozdziałami, ale uznałam, że spis nazwisk będzie przydatny, zwłaszcza, że tutaj przewinęło się już tyle nowych twarzyczek, że ja sama się gubię :D

Koniecznie dajcie znać, co sądzicie!

No i do zobaczenia za dwa tygodnie z trzecim rozdziałem :)