3. Kruk

styczeń 1981

Siedziałam na ziemi, próbując uporządkować w głowie wszystkie fakty, jednak z ręką na sercu mogłam powiedzieć, że szło mi beznadziejnie. Pomimo tego, jak bardzo się starałam, już od jakiegoś czasu moje działania nie przynosiły oczekiwanych rezultatów. Może podczas świąt udawało mi się uniknąć rozmowy na ten temat, ale wiedziałam, że prędzej czy później mój ojciec zjawi się w Hogwarcie, żądając jakichś wyników, czegokolwiek, co udowodniłoby, że naprawdę nad tym pracuję. A ja nic takiego nie miałam.

Spojrzałam na pogięty pergamin leżący obok, jeszcze raz przetrawiając naskrobane na nim zdanie, tak dobrze mi znanym, pochyłym pismem.

Mam nadzieję, że uporałaś się już z przepowiednią.

Wiedziałam, co to znaczy. Ojciec oczekiwał, że w końcu obiorę jakiś kurs, zrozumiem, co powinnam zrobić i właśnie tym się zajmę. Ale jeśli miałam być szczera – nie miałam zielonego pojęcia co robię.

Stary, ozdobny zegar wiszący na ścianie wybił pierwszą po południu, a ja zagryzłam wargę. Miałam jeszcze pół godziny do przybycia dziewczyn, więc musiałam się pospieszyć. Ostatni raz spojrzałam na porozrzucane po ziemi papiery, a potem marszcząc brwi zaczęłam je zbierać i układać w równy stosik. Przed oczami migały mi artykuły z Proroka Codziennego, jednak tytuły takie jak "pięćdziesiąt trzy ciała mugoli spalone w Bradkrost", czy "Śmierciożercy atakują ulicę Pokątną" przestały już robić na mnie wrażenie. Czułam się tak, jakbym wpatrywała się w nie tak długo, aż słowa straciły znaczenie. Kiedy złapałam ostatnią kartkę dotarło do mnie, że gdyby ojciec wiedział, że trzymam to wszystko w dormitorium, wpadłby we wściekłość. "A gdyby ktoś to znalazł?! Narażasz całą sprawę w tak głupi sposób!".

Złapałam plik dokumentów i wyrównałam go, zaciskając palce na wyblakłych pergaminach. Coraz częściej łapałam się na tym, że jakaś cząstka mnie zaczynała się zastanawiać, czy naprawdę tego chcę. A potem uświadamiałam sobie, jak głupia była sama taka myśl. Nie miałam wyboru. Chociaż nie, miałam – robić to, co robię, lub umrzeć. Świetny wybór, doprawdy.

Włożyłam wszystko do teczki i zawiązałam ją mocno, a potem podsunęłam się bliżej łóżka i wsadziłam pod nie dłoń, opuszkami palców wyszukując obluzowaną deskę. Powoli podniosłam ją, by następnie wsunąć do środka pakunek, na końcu upewniając się, że drewno opadło na swoje miejsce. No i gotowe. Powoli odetchnęłam i wstałam, otrzepując spodnie, a wtedy mój wzrok padł na kartkę leżącą na ziemi.

– Brawo, Yvesanne. Brawo.

Zamknęłam oczy, wyobrażając sobie, że będę musiała wszystko ponownie wyciągać i westchnęłam z poirytowaniem. Z cichym stęknięciem schyliłam się po kartkę i przyjrzałam jej. Na kawałku papieru nabazgrane było kilka wersów, które od tygodnia obijały się o moją głowę. Usiadłam na łóżku, wpatrując się w słowa przepowiedni. Kartka była pomazana, a gdzieniegdzie znajdowały się moje dopiski. Nie zmieniało to faktu, że wciąż nie potrafiłam dojść do tego, co to wszystko oznacza. Sfrustrowana zgniotłam ją w swojej dłoni i odrzuciłam na drugi koniec łóżka, sama układając się wygodnie na poduszkach. Moje spojrzenie powędrowało do lustra wiszącego na ścianie na przeciwko. Spoglądała na mnie zmęczona dziewczyna o chłodnych, niebieskich oczach i długich, jasnych jak śnieg włosach, opuszczonych swobodnie na ramiona. Ubrana była w ciemno zielony sweter, pasujący do ciężkich kotar przy jej łóżku i ogólnego wystroju pokoju, oraz czarne spodnie. Na pierwszy rzut oka nie wyglądała, jakby znajdowała się w sytuacji bez wyjścia. A jednak tak było.

Sięgnęłam po różdżkę, leżącą na szafce nocnej i przyjrzałam się jasnemu drewnu, z którego została zrobiona. Dwanaście i trzy czwarte cala, dosyć sztywna. Rdzeń z włosa jednorożca. Wspomnienie dnia, w którym ją kupiłam, było tak żywe, jakby stało się to dzień wcześniej. Ojciec nie był zadowolony – widział dla mnie różdżkę o wiele potężniejszą, wykonaną z wiązu, czy cisu, nie z białego orzecha. Była taka dziewczęca. Zdobiona motywami roślinnymi, niepoważna. Sprawił, że było mi z tego powodu wstyd. Zaśmiałam się cicho, przekładając ją w dłoniach. Hogwart w jakimś stopniu pomógł mi przełamać więzy, którymi oplotła mnie rodzina. Dopiero tam zrozumiałam, że różdżka ma służyć mi. A dla mnie była idealna.

Zacisnęłam palce na wąskim drewienku i skierowałam je na kulkę papieru znajdującą się w nogach łóżka. Obserwowałam przez moment jak podnosi się w górę, a potem skupiłam na niej całą siłę woli. Z różdżki wyleciał snop iskier, a kartka zajęła się ogniem.

Całkiem nieźle, Rieux.

Wpatrywałam się w płonącą kulę, wiszącą jakieś dwie stopy nad moim łóżkiem, kiedy do moich uszu dotarł odgłos kroków. Uniosłam głowę w tym samym momencie, w którym drzwi dormitorium otworzyły się z głośnym skrzypnięciem, a do środka weszła niska dziewczyna ubrana w czerwony płaszczyk. Jej szyja była przewiązana srebrną chustką, a w ręce trzymała czarną torbę.

Biankę Perkins często nazywano przeciwieństwem Ślizgonki. Była bardzo niska, mogłabym wręcz posunąć się o stwierdzenie, że najniższa z całego rocznika. Miała okrągłą twarzyczkę z błyszczącymi oczami w kolorze morza, którymi lustrowała wszystko tak dokładnie, jakby miała nagle oświadczyć, że potrafi nimi robić zdjęcia. Jej mały, czubaty nosek stał się powodem wielu kpin i wielu innych, złamanych nosów. Bianka po prostu nie lubiła się cackać.

Ślizgonka była posiadaczką krótkich, czarnych włosów, które falami spływały na jej ramiona, kończąc się tuż za linią obojczyków i bardzo gęstych brwi. Miała ładne, pełne usta i czasami śmiałyśmy się, że wygląda trochę jak aktorka z Rumunii. Tylko, że Bianka była przeraźliwie blada, a oprócz jej wielgaśnych, czarnych brwi, których mogłaby jej pozazdrościć każda rodowita mieszkanka tego kraju, nic w jej wyglądzie nie kojarzyło się z Rumunią.

Dziewczyna westchnęła i z uśmiechem podeszła do czwartego łóżka od drzwi, rozpinając srebrne guziki swojego płaszcza.

– Yvesanne – powiedziała melodyjnie, odkładając torbę na łóżko. – Jak dobrze cię widzieć!

– Witaj, Bianko – odpowiedziałam, prostując się, na co dziewczyna zachichotała cicho. Pod płaszczem ubrana była w granatową sukienkę do kolan i grube, czarne rajstopy.

– Co to? – spytała, wskazując na płonącą kartkę papieru. Moje serce przyspieszyło, a ja poczułam jak oblewa mnie fala paniki, którą skrzętnie skryłam w środku.

– Stare wypracowanie z eliksirów – mruknęłam, wzruszając ramionami. Taka odpowiedź chyba usatysfakcjonowała Biankę, bo jedynie spojrzała na mnie rozbawiona, a następnie zajęła się ściąganiem butów.

– Dziewczyn jeszcze nie ma?

– Nie, jesteś pierwsza.

– Mhm.

Przyglądałam się, jak rozpakowywała torbę, podczas kiedy ogień powoli się wypalał, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Przyszło mi do głowy, że wkrótce będę musiała zacząć od nowa, spisać przepowiednię i spędzić nad nią kolejnych kilkanaście godzin, by potem w złości zniszczyć całą swoją pracę. Ojciec raczej nie byłby zadowolony.

– Ciekawe gdzie reszta.

– Pewnie dopiero jadą – mruknęłam, wyrywając się z zadumy. Bianka siedziała po turecku na swoim łóżku, segregując stare pergaminy. W momencie w którym otwierała usta, żeby odpowiedzieć, drzwi z hukiem uderzyły o ścianę.

– O kurde, przepraszam – zaśmiała się dziewczyna, która weszła do środka. Miała na sobie czarny płaszcz obszyty futrem, a w rękach trzymała czapkę i fioletowy szalik. Jej krótkie, kręcone włosy odstawały zabawnie, a kilka niesfornych kosmyków zostało wsuniętych za ucho. Dziewczyna była ciemną blondynką, jednak od trzeciej klasy wmawiała wszystkim, że kolor jej włosów, to bardzo jasny brąz. Oprócz tego była posiadaczką wesoło migoczących, zielonych oczu, które dosłownie krzyczały do ciebie "tak, wróciłam i zamierzam nieźle napsocić!" i wąskich ust, które przez większość czasu rozciągały się w uśmiechu.

– Rozumiem, że Eliza Rosier musi mieć wielkie wejście, ale może zeszłabyś już ze środka, co? Blokujesz przejście.

– Oj, Lytton, to, że masz na nazwisko Macnair, nie oznacza, że możesz mnie pouczać.

– Nie pouczam. Po prostu każę ci przesunąć to grube dupsko. – Dziewczyna która wypowiedziała te słowa, stanęła w otwartych drzwiach. Zdążyła ściągnąć już płaszcz, a na jej piersi połyskiwała odznaka Prefekta Naczelnego.

– Ja ci dam, grube dupsko. Bo powiem Evanowi, że się w nim podkochujesz.

Lytton spłonęła rumieńcem, jednak nie dała koleżance tej satysfakcji i po prostu wpatrując się w sufit ruszyła w kierunku pierwszego łóżka. Kiedy się odwróciła, jej długie, czekoladowe włosy rozsypały się po jej ramionach, na co Eliza westchnęła tęsknie.

– Cześć Yve, jak spędziłaś święta?

– W porządku – odpowiedziałam, zaciskając lewą dłoń na prawej. Ręka wciąż bolała, choć już nie tak bardzo jak na początku. Codzienne zażywanie eliksiru regenerującego pomogło na tyle, bym mogła w końcu pozbyć się opatrunku.

– Nie jesteś zbyt wylewna – mruknęła Eliza, udając żal, chociaż jej oczy migotały wesoło.

– A czy kiedykolwiek taka była? – rzuciła Lytton, siadając na swoim łóżku, jednak Rosier zignorowała przyjaciółkę.

– Tak czy siak, moje święta były genialne! Nawet jeśli musiałam się z nią użerać.

– Ej! – krzyknęła Lytton, rzucając w koleżankę poduszką. – Nie moja wina, że nasi ojcowie się przyjaźnią.

Przyjaźnią. Wsłuchiwałam się w rozmowę dziewczyn, przyglądając się ich twarzom. Ich rodziny należały do ścisłych zwolenników Czarnego Pana. Jeśli to była przyjaźń...

– A gdzie Savannah?

Wszystkie spojrzałyśmy na środkowe łóżko, które było wolne. Blondynka, która na nim sypiała zazwyczaj przyjeżdżała pierwsza.

– Chyba była z rodzicami w Hiszpanii, czy coś.

Eliza wzruszyła ramionami, siadając na swoim łóżku, pomiędzy Lytton i wolnym posłaniem nieobecnej Ślizgonki.

– Szczęściara. My zajechałyśmy najdalej do Newbolt.

Po świętach spędzonych we Francji, przebywanie w dormitorium z tymi trzema rozgadanymi dziewczynami, było dla mnie czystą abstrakcją. Zdążyłam już przywyknąć do nieustającej ciszy, która tu panowała przez kilka poprzednich dni, dlatego tym bardziej potrzebowałam chwili spokoju.

– Muszę zajrzeć jeszcze do biblioteki, więc spotkamy się na kolacji – powiedziałam, wstając. Dziewczyny pokiwały głowami, a ja wsadziłam różdżkę do tylnej kieszeni spodni i ruszyłam w stronę drzwi.

Zawsze zastanawiałam się, jak wyglądają inne Pokoje Wspólne. Ten Ślizgoński nigdy nie przypadł mi do gustu. Już sam korytarz prowadzący do dormitoriów był mroczny i definitywne odstraszał. A Pokój Wspólny wcale nie był lepszy.

Kiedy stanęłam w jego progu uderzyło we mnie, jak ponuro w nim było. To, że był położony pod jeziorem, zdecydowanie działało na jego niekorzyść – miało się wrażenie, jakby wszystko oblepiała ta dziwna, zielonkawa poświata. Z sufitu na ciężkich łańcuchach zwieszały się żelazne lampiony, oświetlając czarne, skórzane sofy i kilka stolików do nauki. Pod stopami chrzęścił stary dywan, a wszystko, dosłownie wszystko, zdobione było motywem węży. Zupełnie jakby każdy Ślizgon musiał mieć manię na punkcie tych oślizgłych zwierząt. Ciekawe, czy w innych domach też roiło się od lwów, borsuków i orłów. Naprawdę żałowałam, że nie będzie mi dane się tego dowiedzieć.

No i jeszcze to przejście. Miałam wrażenie, że z miesiąca na miesiąc hasła stawały się coraz gorsze.

Szybkim krokiem przeszłam przez cały Pokój Wspólny, a potem ruszyłam lochami w górę. Po niezliczonych wędrówkach znałam ten zamek jak własną kieszeń. Nie raz zapominałam się i musiałam wracać długo po ciszy nocnej. A wtedy przydawało się każde tajne przejście.

Biblioteka jak zawsze przepełniona była spokojem. Chyba właśnie za to tak ją uwielbiałam – to było jedyne miejsce, gdzie mogłam odetchnąć, odciąć się od wszystkiego. Wystarczyło zaszyć się między regałami. Powoli przemierzałam wytyczone uliczki pomiędzy nimi, zastanawiając się, co mogłabym porobić. Każdy zadany esej spoczywał gotowy na dnie mojego kufra, więc nie pozostawało mi nic innego, jak zabrać się do czegoś nadprogramowego. Skręciłam w prawo i uniosłam dłoń, opuszkami palców muskając grzbiety opasłych ksiąg. Przed oczami migało mi mnóstwo tytułów: "Zaklęcia i uroki: 1000 sposobów na pojedynek", "Zaklęcia dla zaawansowanych", "Przeklnij lub zaurocz – poradnik", jednak nic nie przyciągnęło mojej uwagi na tyle, bym zechciała zatrzymać rękę.

– Więc interesują cię zaklęcia?

Przeklęłam siarczyście w myślach, nie odwracając głowy. Wciąż powoli posuwałam się do przodu, palcami gładząc poszczególne tomy. Przez myśl przeszło mi, że może jeśli będę go ignorować, to da sobie spokój?

– Tyle razy próbowałem się czegoś o tobie dowiedzieć, a wystarczyło po prostu poobserwować cię w bibliotece.

– Nie masz co robić, Simmons? – spytałam, zatrzymując się. Kątem oka zobaczyłam, że chłopak uśmiecha się na dźwięk swojego nazwiska, pomimo tego, ile jadu starałam się w nim zawrzeć.

– Niespecjalnie.

Stanęłam na palcach i sięgnęłam po grubą księgę w bordowej okładce.

– "Zaklęcia ofensywne i nie tylko" – przeczytał chłopak, przekręcając głowę, kiedy przetarłam jej grzbiet, a potem zacmokał. – Całkiem niezły okaz. Widać, że...

– Mówisz o książce okaz? – spytałam, odwracając w jego kierunku głowę i od razu tego pożałowałam. Chłopak – o zgrozo – wyszczerzył się jeszcze bardziej, pokazując wszystkie zęby.

– Czemu nie?

Prychnęłam i ruszyłam w przeciwnym kierunku, chociaż nadzieja na to, że się odczepi, była znikoma.

Wybrałam stolik najbardziej od niego oddalony i ukryty pomiędzy regałami z zastosowaniem owczego łajna, a roślinami strączkowatymi i ich użyciem. Nikt tam nie siadał, o ile ktoś w ogóle zapuszczał się tak głęboko w bibliotekę, Simmons jednak wydawał się całkiem zaciekawiony tą lokalizacją. Oparł się o najbliższy regał i obserwował mnie przez moment, kiedy starając się nie zwracać na niego uwagi powoli wertowałam księgę. W końcu usiadł naprzeciwko mnie, wyciągnął z torby własną książkę i sam pogrążył się w lekturze.

Tego w ogóle się nie spodziewałam. Uniosłam głowę do góry i spojrzałam na niego. W końcu mogłam mu się przyjrzeć. Miał na sobie granatowy sweter z dekoltem w serek i naszywką Ravenclawu, a jego lewą rękę zdobił srebrny zegarek. Blond włosy jak zwykle wyglądały tak, jakby dopiero co wylazł z łóżka, co niesamowicie mnie irytowało. Cała jego postać mnie irytowała – od góry do dołu, od rozczochranych włosów, po ten jego śmieszny akcent i sposób w jaki wymawiał moje imię. Jakby miał do tego prawo. Nie znał mnie. Ja nie znałam jego. Nigdy nie powinniśmy się poznać. Więc czemu tak usilnie próbował to zmienić?

Jego twarz wyrażała spokój. Ciepłe, jasno–brązowe oczy (a może to była zieleń? Naprawdę trudno było to stwierdzić w takim oświetleniu) śledziły tekst, a usta zastygły w półuśmiechu. Miał delikatną bliznę na lewej brwi, która wydłużała się kiedy marszczył czoło. I delikatnie zagięty w dół nos. Wyglądał trochę znajomo, choć rysami nie przypominał żadnej arystokratycznej rodziny jaką znałam.

Och, cóż za ironia. Bo do żadnej nie należał.

– Wiem, że jestem oszałamiająco przystojny, ale nie musisz już się tak na mnie gapić. 

Spłonęłam rumieńcem. Cholera!, przeszło mi przez myśl. Chłopak uniósł głowę do góry, obdarzając mnie najweselszym uśmiechem na jaki go było stać, a ja spojrzałam na niego z grymasem.

– Mówił ci już ktoś, że jesteś straszny?

– Tak, ty, wiele razy.

– Gorszy od karalucha – mruknęłam, prostując się, na co chłopak zachichotał. – Jesteś ułomny, czy co? Właśnie cię obraziłam. Nie powinieneś, no nie wiem, złościć się, czy coś, co wy, Krukoni robicie, kiedy się o was źle mówi? Proponuję zatrzasnąć książkę i po prostu stąd wyjść.

– To zabawne, Rieux, że naprawdę myślisz, że twoje wyzwiska zrobią na mnie wrażenie. Słyszałem gorsze rzeczy z twoich ust.

– Może gdybyś przestał za mną łazić, nie musiałabym wymyślać kolejnych.

– Łażenie za tobą – powiedział, pochylając się w moim kierunku – to czysta przyjemność.

Jego oddech pachniał cynamonem. Wzdrygnęłam się, obrzucając go wściekłym spojrzeniem, jednak on, zupełnie nic sobie z tego nie robiąc, jedynie uśmiechnął się.

– Ugh, jesteś obrzydliwy. 

Zatrzasnęłam książkę i wstałam, nie zaszczycając go nawet spojrzeniem. I tyle było z mojego spokoju. Wściekła jak osa ruszyłam z powrotem do regału, z którego wyjęłam tom, a po odłożeniu go do wyjścia z biblioteki. Miałam jeszcze trochę czasu do obiadu, więc chcąc nie chcąc zdecydowałam się przejść.

Głupi Simmons. Ugh, nie dało się opisać słowami, jak bardzo działał mi na nerwy. Miałam go serdecznie dość, odkąd ze dwa miesiące temu przyczepił się do mnie na spotkaniu Klubu Ślimaka. Pamiętałam ten dzień jak dziś. Slughorn dopiero co skończył swoje wywody. Stałam przy kotarach, popijając jakąś bezalkoholową podróbkę szampana, kiedy przypatoczył się on. I oczywiście obrał mnie sobie za jakiś głupi cel. Jakby chciał komuś coś udowodnić.

– Problem jest w tym, Yvesanne, że wiem, że to nie ty. 

– Co nie ja – warknęłam, patrząc w tłum.

– To nie jesteś ty. Skrywasz się, albo udajesz całkiem inną, nie wiem tylko dlaczego. Ale mogę ci obiecać, że się dowiem.

Może to właśnie mnie tak przerażało. Fakt, że był jedyną osobą, która to dostrzegła. Rysę w ideale.

Nie wiedziałam, co mogę ze sobą począć, więc zajęłam się tym co zawsze, kiedy znajdywałam wolną chwilę – rozmyślaniem nad ostatnimi wydarzeniami.

Dobrze pamiętałam słowa ojca – poznaj ich, zaprzyjaźnij się z nimi, dotrzyj do nich. Moje kontakty ze Ślizgonami nie należały do najgorszych, ale nie dało się określić ich mianem przyjacielskich. Po prostu żyliśmy obok siebie, witaliśmy się na korytarzu, idąc na wspólne lekcje i jedliśmy razem posiłki. Jedyną osobą, która zwracała na mnie większą uwagę, była Bianka, jednak to raczej nie mogło zadowolić mojego ojca.

Tak czy siak, miałam niecały rok. Przepowiednia mówiła o jesieni, co oznaczało, że powinnam już wiedzieć co robić. Czemu to nie mogło być takie proste? Czemu nie mogłam dostać kartki z instrukcją? Coś typu:

Lista rzeczy do zrobienia, aby pokonać Czarnego Pana:

1. Kupić pięć kubełków nóżek żuka gnojownika.

2. Wymieszać z mlekiem.

3. Napoić nimi Leonarda Simmonsa, który jest wrzodem na tyłku.

Spochmurniałam, zatrzymując się przy oknie. Na zewnątrz zapadł już zmrok, a błonia jaśniały blaskiem księżyca, który odbijał się od śniegu. Wiedziałam co powinnam zrobić najpierw. Dostać w końcu zaproszenie, na to ich Spotkanie. Ale żeby to się stało, musiałam nareszcie zwrócić na siebie ich uwagę. Nie, żebym nie próbowała. Starałam się dać z siebie wszystko, a oni wciąż nie traktowali mnie jak kogoś swojego. Wiedziałam, że to będzie trudne – większość z nich znała się od dziecka, albo poznała dzięki rodzicom. A co to oznaczało dla mnie? Może musiałam znaleźć jakiegoś pierwszoroczniaka, nad którym mogłabym się poznęcać, żeby w końcu uznali mnie za Ślizgonkę z krwi i kości. O, albo kogoś starszego (kogoś takiego jak Simmons), kogo mogłabym trochę podręczyć (potorturować), względnie zastraszyć (tak, żeby się zesrał w te swoje krukońskie gatki)?

Dopiero po chwili dotarła do mnie abstrakcyjność takich myśli. Byłam zdecydowanie zbyt zła na Simmonsa, żeby myśleć o tych sprawach. Ilekroć wchodził mi w drogę, psuł moje szyki. Nie raz miałam ochotę go udusić. Czemu tak właściwie jeszcze tego nie zrobiłam?

Inni by się nawet nie zastanawiali. No, może nie Bianka. Savannah, jej w sumie też bym o to nie podejrzewała. Ale za to jakby wziąć taką Elizę, nie trzeba by było znać się na oklumencji, żeby wiedzieć, że zamieniłaby jego życie w piekło. Może właśnie to było rozwiązaniem?

Jęknęłam, łapiąc się za głowę. Chyba naprawdę zaczynałam świrować.

Po chwili sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam list, który dostałam dwa dni wcześniej. Od tego ile razy go składałam, wyglądał, jakby był jakimś artefaktem. Westchnęłam i rozprostowałam pergamin. Równiutkie pismo Ophelie ciągnęło się na jego całej długości. Wiedziałam, że moja siostra nie odpuści. Była tak samo zacięta jak ja. Wyobrażałam ją sobie siedzącą w bibliotece i gryzącą czubek pióra. Jej prawa brew pewnie podskakiwała do góry, kiedy za długo zastanawiała się, jakby tu na mnie wymóc zdradzenie jej przyczyn mojego wypadku w kuchni. Spojrzałam na swoją prawą dłoń, która wciąż bolała, kiedy zbyt szybko nią ruszałam. No i co ja miałam jej niby powiedzieć?

Wiem, że właśnie wymyślasz milion sposobów na to, jak skłamać. Możesz sobie to robić do woli, ale ani mi się waż je zapisywać w odpowiedzi! Tylko spróbujesz, a na Świętą Bernadetę, przyjadę do Hogwartu i jak już Cię znajdę w odmętach korytarzy, to urwę Ci głowę!

(I dobrze wiesz, że nie żartuje! Nasza rodzina przykłada zbyt wielką wagę do religii, żeby nie wywiązać się z przysięgi na świętego!)

Pokręciłam głową. Powoli zaczynałam współczuć Anette i Bijou, chociaż nawet się jeszcze nie urodziły. Z ich matką nie dało się kłócić.

A najgorsze było to, że w każdym napisanym zdaniu miała rację. Nawet tym, w którym wypominała mi moją kłótnię z Audrey (nawet o tym wiedziała?) i to, że przecież obie za sobą tęsknimy, a nie wymienianie ze sobą korespondencji dłużej niż tydzień jest zupełnie nie w naszym stylu.

Zmięłam list i wsunęłam go z powrotem do kieszeni. Może jednak Tiara miała rację, przydzielając mnie do Slytherinu. Ambicja i duma nie pozwalały mi pierwszej schylić głowy. Miałam rację. Nawet, jeśli ona nie miała prawa o tym wiedzieć. Robiłam dobrze!

No i ile jeszcze będziesz sobie to wmawiać, powiedział cichy głosik w mojej głowie.

Mogłam po prostu wrócić do dormitorium i napisać do niej ten cholerny list, ale zamiast tego powlokłam się do Wielkiej Sali, skąd unosił się przyjemny zapach pieczywa i topionego sera. Chociaż wiedziałam, że to głupie, wciąż czekałam na jakiś dobry pretekst, żeby pokazać jej, że mówiłam prawdę. I dopiero wtedy planowałam do niej napisać – i to nie jakiś zwykły list, a długaśny esej, w którym omówiłabym każdy z moich licznych argumentów. Westchnęłam w duchu, kręcąc delikatnie głową. Póki co nie miałam ani jednego.

– Yvesanne!

Obróciłam się w kierunku wejścia do lochów, gdzie pojawiły się znajome mi Ślizgonki. Lytton i Eliza szły w towarzystwie kilku chłopaków z naszego rocznika: Evana, Fry'a, Renoira i Rookwooda.

– Bianka cię szukała, ale chyba dała sobie spokój – zachichotała Rosier, wskazując na dziewczynę, która siedziała przy stole Slytherinu. 

– Jak święta, Rieux? – Tubalny głos Rookwooda potoczył się po korytarzu niczym grom. 

– Jak zwykle – mruknęłam w odpowiedzi. Całą siódemką szliśmy wzdłuż stołu, próbując znaleźć wolne miejsce, a ja próbowałam opanować pędzące myśli, jednocześnie starając się wymyślić w jaki sposób mogę sprawić, żeby chociaż ta jedna rozmowa potoczyła się dobrze. 

– Byłaś we Francji, prawda?

Uniosłam głowę i spojrzałam na Augusta Renoira, który uśmiechał się do mnie. Pokiwałam głową, siadając na przeciwko.

– Tak, w Mountreuil. – Chłopak uniósł prawy kącik ust do góry i spojrzał na swoich kolegów. – To pod Paryżem.

– Musisz nas kiedyś zaprosić do siebie – zaproponowała Eliza, która siadła obok mnie. – Może w wakacje?

– Wakacje spędzamy w Anglii – westchnęłam. – W Hamptons.

– Z resztą i tak pewnie się zobaczymy. 

Wszyscy spojrzeliśmy na Evana Rosiera, brata Elizy, który nic sobie nie robiąc dalej w spokoju jadł swojego omleta. Evan był strasznie podobny do swojej siostry, choć trudno to było dostrzec na pierwszy rzut oka. W przeciwieństwie do niej, miał czarne włosy, jednak w jego zielonych oczach migotały te same, złośliwe ogniki. Jakby u nich to było rodzinne.

– Rozwiniesz? – spytała w końcu Eliza, na co Ślizgon uśmiechnął się zwycięsko. Uwielbiali między sobą rywalizować, tak jakby prośba oznaczała dla nich przegraną.

– Obiło mi się o uszy, że zamierzacie tu osiąść na stałe – zwrócił się do mnie. – Ojciec wspominał, że twoi rodzice chcą otworzyć jakiś biznes, czy coś w tym rodzaju. 

– No i pewnie będą chcieli znaleźć ci męża – zachichotała Eliza, odrzucając do tyłu burzę krótkich loków. – W końcu to już czas najwyższy, nie?

Już miałam otwierać buzię, żeby coś odpowiedzieć, w głowie mając tysiąc scenariuszy, jak mogłabym pociągnąć tą rozmowę i wykorzystać ją na swoją korzyść, kiedy Rookwood zmarszczył brwi i wskazał na coś.

– Czemu ten blondas ciągle się na ciebie gapi?

Morgano. Jakaś część mnie wiedziała, o kogo może chodzić Ślizgonowi i nie pomyliła się – kiedy odnalazłam wzrokiem Simmonsa, ten właśnie szczerzył się w moim kierunku, a sekundę później zrobił coś o wiele gorszego – pomachał mi.

– Czy on właśnie... – zaczęła Lytton, ale przerwał jej śmiech Elizy.

– Czyżbyś brała pod swoje skrzydła małe kruczki, Yve? A może to jest twój wybranek? – zachichotała, a ja zacisnęłam palce na kancie stołu. Do tej pory jedynie działał mi na nerwy, ale to, to już była przesada. Właśnie zrujnował całą sytuację.

I wtedy przyszedł mi do głowy genialny pomysł. Wiedziałam, jak mogę jednocześnie załatwić dwie, ciążące mi sprawy.

Zignorowałam chichoty Ślizgonek, kiedy podnosiłam się z miejsca. Evan obrzucił mnie jedynie zaciekawionym spojrzeniem, a potem szepnął coś na ucho Renoirowi, który uśmiechnął się i pokiwał głową. Czułam na sobie ich spojrzenia, kiedy powoli szłam w stronę wyjścia z Wielkiej Sali. I jak nigdy, Simmons mnie nie zawiódł.

– Cześć, Yvesanne, tak szybko się zbie... – zawołał w moim kierunku, jednak zanim zdążył dokończyć, jakaś siła wepchnęła jego twarz w placek dyniowy znajdujący się na jego talerzu.

– Nie przypominam sobie żebyśmy byli na ty, Simmons – warknęłam, podnosząc jego głowę jednym szarpnięciem. A potem po prostu odeszłam, czując na sobie wzrok Ślizgonów, kilku okolicznych Krukonów i Profesor McGonnagal, która oburzona zdążyła już wstać. 

Może gdyby dopisało mi szczęście, to wystarczyłoby, żeby ostatecznie przekonać do siebie Ślizgonów. A nawet jeśli nie, to może chociaż ten skretyniały debil odczepiłby się ode mnie.

No cóż. Obiecałam sobie, że się nie obrócę. Może gdybym to zrobiła, zauważyłabym wzrok pewnego Krukona, który siedząc w bezruchu wpatrywał się zacięcie w moje plecy. Tak, jakby chciał powiedzieć "hej, wkurzyłaś mnie i chyba nie wiem co o tobie myśleć". Może wtedy wiedziałabym, że to wcale nie był koniec, to był dopiero początek. Ale nie zrobiłam tego, więc przez kilka następnych dni miałam żyć w słodkiej nieświadomości.

Dopóki świat, śmiejąc mi się prosto w twarz, nie upomniał się o to, co należy do niego.

Cześć wszystkim! Wróciłam :D Matury już za mną, z jednych jestem mega zadowolona, z innych... no, przemilczmy to, ale tak czy siak, cieszę się, że mam to już za sobą.

Rozdział starałam się poprawić, ale ponieważ bardzo zależało mi, żeby go dodać jeszcze dzisiaj, mogą pojawić się jakieś tam błędy. Jeśli coś - krzyczcie.

Poza tym, mamy pełno nowych bohaterów. Jestem ciekawa jak ich odbierzecie, ja osobiście miałam dużo frajdy wymyślając ich :D Koniecznie napiszcie w komentarzu swoje odczucia.

I to tyle. Dziękuję wszystkim za przeczytanie, ja sama muszę w końcu zabrać się do nadrabiania Waszych blogów :D 

Do zobaczenia z nowym rozdziałem, Wasza, Atelier.